Korte versie:
Na een warm welkom bij mijn lieve familie in Kampen ben ik nu weer in Breda. Mijn pogingen om MINUSMA effectiever te maken hebben helaas geen resultaat gehad. Mijn commandant en ik hebben in goed overleg besloten dat ik de dienst ga verlaten. Er ontstaat ruimte voor een nieuw avontuur.
Uitgebreide versie:
De laatste dagen van mijn reis heb ik in een relatief klein dorpje in het noorden van Thailand doorgebracht. Het was Songkran, het Boeddhistisch nieuwjaarsfeest. Als toerist merkte ik dat vooral doordat het meerdere dagen één groot watergevecht was. Jong en oud liepen met grote waterpistolen door de straten, mensen stonden met bakken water en tuinslangen langs de kant van de weg en pick-up trucks reden rond met een grote ton water achterin waaruit mensen water gooiden. In Nederland zou men dat misschien niet waarderen, maar daar was het zo warm dat het eigenlijk super lekker was om doorweekt rond te lopen. Mijn waardevolle spullen zaten in een waterdicht zakje en mijn zwembroek, shirt en slippers mochten nat worden. Ik vond het super leuk om speels wildvreemde mensen nat te spuiten.
Mijn ouders hebben me opgehaald van Schiphol en meegenomen naar hun thuis. De dag erna kwamen mijn zussen en broertje ook langs. Ik word daar zo blij van. Wij hebben een hele bijzondere band. Ik voel me altijd zo heerlijk vrij en op mijn gemak thuis. Ik mag helemaal mezelf zijn en iedereen vindt dat prima. En wat voor rare sprongen ik ook bedenk in het leven, ze zullen me altijd steunen. Soms moedigen ze me zelfs aan. Dat is een fijn tegengeluid voor al die mensen die me uit angst vooral aanraden om te blijven doen wat ik altijd al doe. Mijn familie is me zeer dierbaar en ik vond het heerlijk om daar even een paar dagen bij te komen van mijn reis.
De maandag erna begon ik weer met werken. Ik had meteen een gesprek met mijn commandant, want we hadden afgesproken dat we na mijn reis knopen zouden doorhakken. Het gesprek verliep heel soepel. Ik ben het nog steeds niet eens met MINUSMA en wil daar niet langer aan mee werken. Een principe kwestie. De commandant gaf aan dat er geen ruimte is in de organisatie voor een militair die wel naar missie A wil maar niet naar missie B. Een principe kwestie. Beiden begrepen we elkaar en hadden we respect voor elkaar. Het betekende echter wel dat er maar één uitkomst mogelijk was: ik zal de dienst verlaten.
Natuurlijk is het spannend om de veiligheid van een vaste baan op te zeggen. Ik heb ruim tien jaar lang op dezelfde plek gewerkt met veel dezelfde collega’s. Ik heb heel veel meegemaakt met sommige collega’s en beschouw velen als meer dan zomaar een collega. Ik ga ze zeker missen. Angst is er ook voor verandering in mijn inkomen. Iedere maand mocht ik een riant salaris ontvangen en dat stopt straks. En ik heb nog niets anders. Die spanning voel ik ook echt wel. Gelukkig heb ik wat spaarcenten, dus ik kan rustig opzoek naar iets anders. Ergens is het een opluchting dat de knoop eindelijk officieel is doorgehakt. En ik sta nog steeds achter mijn keuze. Zo’n 90% van de mensen die ik spreek begrijpt niet waar MINUSMA mee bezig is. Toch doet niemand er echt iets aan. Ergens begrijpelijk. Wat kunnen ze doen? Kijk maar naar mij. Ik heb hemel en aarde geprobeerd te bewegen om het te veranderen. En wat heeft dat opgeleverd? Vrijwel niets! De situatie is zoals die is. Mij rest slechts te kiezen hoe ik hier zelf mee om wil gaan. En ik kies ervoor niet langer te helpen dit systeem in stand te houden.
Het einde van mijn Apache carrière betekent tevens het begin van een nieuw avontuur. En van die gedachte word ik blij. De wereld ligt voor me open. Ik ben niet gebonden dus kan overal heen. Ik heb genoeg wilde creatieve ideeën waar ik mee aan de slag wil. In september staat mijn boek gepland uit te komen en daar kan ik veel aandacht aan besteden. Verder wil ik op zoek gaan naar nieuwe helikopter baantjes. Het is nu mijn grote droom om de komende paar jaar de wereld rondreizen door het doen van avontuurlijk seizoens-vliegwerk op prachtige plekjes van de wereld. Misschien een paar maandjes in Nepal, en daarna een paar maandjes in Nieuw Zeeland, gevolgd door Canada en misschien zelfs wel Antarctica. Ik hoop tussendoor voldoende tijd voor mezelf te hebben zodat ik meer kan rondreizen, meer boeken kan schrijven en regelmatig naar Nederland kan om mijn dierbaren weer op te zoeken. Genoeg ideetjes. Ik ben erg benieuwd hoe deze wilde plannen straks uit zullen kristalliseren.
Als laatste in deze mail wil ik wat dingen delen die ik tijdens mijn reis heb geleerd.
1. Reizen zonder plan gaf me geweldige vrijheid. In Thailand zijn veel meer accommodaties dan toeristen. Vooraf boeken is niet nodig. Ik vond altijd wel iets. Het gaf me de vrijheid te blijven zolang ik wilde en te gaan wanneer ik wilde.
2. Neem weinig mee. Ik had zo weinig nodig. Ik had een tas van slechts 7 kilo en zelfs daarvan heb ik een deel vrijwel nooit gebruikt. De shirts uit Nederland vond ik te warm daar, maar vond ik te duur om zomaar weg te geven. Op de markt kocht ik voor een prikkie dunne hemdjes en shirts. Tip: neem wat oude kleding mee waar je niet aan gehecht bent.
3. Afschrijven in local currency of in euro’s? Bij pinapparaten of in grote winkels kreeg ik die vraag regelmatig op het scherm. Het lijkt een leuke service dat zij het voor me omrekenen, in plaats van mijn eigen bank. LET OP: die scheelde in het ergste geval maar liefst € 17,- Kies altijd de LOCAL CURRENCY. En ja, natuurlijk hebben ze de schermen zijn zo ontworpen dat de bovenste en makkelijkste optie wel gebruik maakt van hun nadelige omrekenfactor naar euro’s. Soms moet je specifiek “No, don’t use conversion” aanklikken, wat in eerste instantie vrij onnatuurlijk voelt om aan te klikken. (Overigens is dit een typisch voorbeeld van hoe de slimme koppen van onze wereld tegenwoordig hun energie besteden aan dingen die voor niemand welvaart creëren. Maar ja, zij worden er wel rijk van…)
4. Met mijn keuzes kies ik bewust of onbewust welk systeem ik help groeien. Als ik in ga op zo’n opdringerige verkoper, zal de rest zien dat opdringerigheid werkt. Als ik een zielig kindje geld geef, zal de rest zien dat het werkt om een zielig kindje op een toeristische plek te laten bedelen. Etc. Het is aan mij wat ik wil helpen groeien in de wereld.
5. Wat moet ik met al die spullen thuis?!! Ik heb drie maanden met één tas geleefd en heb genoten. Hoe minder ik heb, hoe minder gehechtheid, hoe minder zorgen. Hoe minder ik nodig heb, hoe minder ik hoef te werken en hoe meer tijd ik overhoud voor mijn passies en dierbaren. Vanwaar die ratrace in het Westen waarin we ons tot burnouts en depressies toe een slag in de rondte werken zodat we een iets luxer huis kunnen kopen? Reizen bracht me in contact met andere culturen. Juist door te zien hoe het anders kan, begon ik vraagtekens te zetten bij onze manier van leven. We zijn rijk in het Westen, dat klopt. Maar maakt onze kapitalistische consumptiemaatschappij ons wel echt gelukkig?
Hartelijke groet,
Peter Gordijn
NB: Alle tips voor avontuurlijk tijdelijk (helikopter) werk overal ter wereld zijn welkom!!!
“We must always welcome the end of all things. For sometimes knowing nothing lasts forever is the only way we can learn to fall in love with all the moments and all the people that are meant to take our breath away.”
R.M. Drake