Blog 20: Hoogtepunt

 

Korte versie:

The Gibbon Experience was het hoogtepunt van mijn reis tot nu toe. Hiken door de jungle, ziplinen en slapen in super vette boomhutten. Helemaal geweldig.

 

Uitgebreide versie: 

De reis naar de jungle was even doorbijten. Ik heb alle vormen van transport uitgeprobeerd tijdens mijn sabbatical. De laatste op mijn lijstje was de nachtbus. Mijn ervaringen met de nachttrein en met de nachtboot waren niet erg positief. Omdat het een luxe slaapbus zou zijn, hoopte ik zowaar wat te kunnen slapen. Eenmaal in de bus werd ik naar mijn slaapplaats gewezen. In plaats van stoelen, waren er een soort stapelbedden in de bus. Ik klom omhoog naar mijn bed en zag meteen dat het bed gemaakt was op kleine Aziaten. Ik kon niet languit liggen. Maar goed, verder leek het wel redelijk oké. Vervolgens zag ik tot mijn schrik dat er twee personen in ieder bed gingen. Het was voor Nederlandse begrippen toch echt een éénpersoonsbed. En zo lag ik vervolgens half lepeltje-lepeltje met een man uit Laos die geen woord Engels sprak. Toch heb ik zowaar wat kunnen slapen en kwam ik slechts half gebroken aan in Luang Prabang. (Leuke stad trouwens.) Geen nachtbus meer voor mij. Toen ik echter een bus boekte naar het stadje van de Gibbon Experience, bleek er alleen een nachtbus te gaan. Toch weer de nachtbus dus. Geen bedden, maar stoelen dit keer. De eerste paar uur stuiterden we over onverharde bergweggetjes. Slapen was onmogelijk. Eenmaal op de verharde weg scheurde de chauffeur over de bergweggetjes alsof hij mee deed aan de Formule 1 race. Ik voel me niet snel onveilig, maar dit vond ik niet meer relaxed. Ik heb snel voor de zekerheid de laatste versie van mijn boek doorgemaild naar mijn uitgever. Als ik al in slaap viel, werd ik direct omgegooid door een scherpe bocht. Halverwege stonden we ineens stil in een file op een bergweggetje. Er waren rotsblokken op de weg gevallen en we konden niet verder. Na een uur hadden een aantal chauffeurs samen enkele rotsblokken weten te verplaatsen, waardoor en heel voorzichtig en met veel gidsen weer vrachtwagens en bussen konden rijden. Uiteindelijk kwam ik net op tijd aan om nog diezelfde dag mee te gaan met de Gibbon Experience. Aangezien het einde van mijn reis in zicht kwam, stuiterde ik een uur later in een pick-up truck de jungle in.

We stapten uit bij een bergdorpje en gingen te voet verder de heuvels in. De rijstvelden maakten al snel plaats voor de jungle. Kleine paadjes slingerden heuvel op en heuvel af tussen de enorme bomen en bamboestengels door. Ik wilde graag voorop lopen, maar wist niet of ik dat kon maken ten opzichte van de gids. “Just do it,” daar was wat mee! De gids vond het prima en tien seconden later liep ik met een grote glimlach voorop. Omdat ik niemand voor me had, kon ik maximaal genieten van de prachtige natuur. De meeste dieren hoorden we slechts en die waagden zich niet in de buurt van de paden waar de vele toeristen liepen (de Gibbon Experience staat in iedere reisgids en tientallen toeristen nemen iedere dag deel). De paar dieren die er wel waren, zag ik voorop als eerste en soms ook als enige. Vrijwel alle dieren zijn mensenschuw. En nadat er negen mensen voorbij zijn gelopen zie je als laatste echt geen enkel dier meer. Toch wilde niemand anders voorop lopen. Misschien omdat ik al binnen een half uur een vrij grote slang een boom in had zien klimmen. Alleen degene achter me en de gids hadden hem ook gezien. Prachtig beest. De meeste in onze groep waren echter al bang voor rondvliegende springhanen. Hun stond nog wat te wachten!

Na hike van 2,5 uur kwamen we aan bij een klein watervalletje prachtig verscholen in de jungle. Er was een klein meertje met koud water. De verfrissende duik was heerlijk na de wandeling in de hitte. April is het hete seizoen hier, met temperaturen van 30-40 graden. Daarna was het een kleine wandeling naar de eerste zipline. Een zipline is een sterke metalen kabel die over een vallei gespannen is. Ik had een klimgordel gekregen met een veiligheidslijn en een apparaatje met rollers waarmee ik over die kabel kon zoeven. Na een korte check dat alles goed vast zat, zette ik af en vloog ik de jungle uit en raasde ik een paar honderd meter over een vallei heen. De snelheid en de hoogte gaven me een kick, de wind was heerlijk verkoelend en het uitzicht onbeschrijfelijk mooi. Logischerwijs zat halverwege de vallei het laagste punt van de kabel, dus remde ik het tweede gedeelte weer langzaam af. Aan het roller-apparaat zat een rubberen flap die ik om de kabel heen kon knijpen om te remmen vlak voor het einde. Eenmaal aan de overkant was er maar één gedacht: NOG EEN KEER!!! Dat kwam helemaal goed, want de rest van de dagen bestonden uit stukje wandelen, zipline, stukje wandelen, zipline, etc. De langste was maar liefst 500m!

Onze tour bestond uit drie dagen en dus twee overnachtingen in de jungle zelf. Dat vond ik het mooiste van alles: de super vette boomhutten. Ik voelde me echt weer even een kind. Verspreid over het National Park hadden ze in een aantal enorme bomen grote boomhutten gebouwd. Met een zipline vloog ik mijn slaapplek binnen en met een zipline vertrok ik ook weer. Het uitzicht was geweldig en zodra iedereen klaar was met ziplinen, was er een heerlijke serene rust en hoorde je alleen het concert van jungle geluiden. Vooral ’s ochtends toen ik als eerste wakker was heb ik daar echt van genoten. De boomhut was verder vrij primitief, al was ik positief verbaasd dat er stromend water was. We konden zelfs douchen met het meest briljante uitzicht ooit! (Mensen met hoogtevrees vonden het minder leuk.) Na een tijdje hoorde we iemand aan komen zweven over de zipline. Het was een van de gidsen met in één hand het eten. Later kwam er nog een met een grote ketel vol heet water.

’s Avonds lieten de gidsen ons alleen. We hadden een leuke groep (7) en hebben ons vooral vermaakt met raadsels en spelletjes. Sommigen waren erg flauw, maar sommigen waren echt te beredeneren. Voor de mensen die van raadsels houden: Als anderhalf personen er anderhalve dag over doen om een anderhalve muur te bouwen, hoe lang doet één persoon er dan over om één muur te bouwen? (Vergeet antwoorden als “een half persoon kan niet bouwen.” Het is een wiskundig vraagstuk en het antwoord is echt logisch.) Weet jij het antwoord? Mail het en ik vertel je of het klopt.

Zoals ik al eerder zei, waren een paar deelnemers panisch voor alle beestjes. De jungle is dan echt een leuke plek om heen te gaan. In de jungle deel je nu eenmaal de ruimte met andere dieren. Punt. Een jongen was continue met een handdoek alles wat in zijn buurt kwam weg aan het slaan. Even later schrok hij, omdat hij een tor van twee centimeter op mijn knie zag. Gelukkig kon ik hem tegenhouden om de tor te slaan. Die zat er namelijk al een kwartier en deed helemaal niets.

Uit angst voor de beestjes, wilde een andere deelnemer niet dat we etensresten over de rand zouden gooien. Ze was bang dat beesten daardoor naar onze boom zouden worden gelokt en misschien wel omhoog zouden klimmen. De volgende ochtend aan het ontbijt, zei ze echter: “Nu kunnen we de etensresten wel over de rand gooien. We slapen hier vannacht toch niet meer.” Het was een perfect voorbeeld van oogklepdenken. Het is puur denken in korte termijn eigenbelang. We wisten dat een andere groep die nacht in die boomhut zou slapen. Waarom zou je hun met een probleem opzadelen als je zelf dat probleem juist niet wilt? Ze was een hartstikke lieve meid en bedoelde het echt niet slecht. Ze probeerde de volgende groep niet express met een probleem op te zadelen. Ze had gewoon alleen oog voor haar eigenbelang.

In mijn boek schrijf ik veel over oogklepdenken. Iedere keer weer zie ik dat oogklepdenken de kernoorzaak is van vrijwel alle problemen in de wereld. Het is helaas niet even simpel uit de wereld te helpen. Bewust zijn helpt en daardoor kan ik steeds meer rekening houden met anderen. Toch betrap ik mezelf nog regelmatig op oogklepdenken. Het is gewoon een menselijke beperking dat ik niet de hele wereld ken en niet begrijp hoe alles met elkaar verbonden is. Er is wel een vraag die mij helpt mijn oogklepdenken te verminderen. Het is een vraag die me (soms pijnlijk) bewust maakt van hoe asociaal ik soms denk. Als oogklepdenker vraag ik me alleen af wat goed voor mij is. De vraag die mij dwingt mijn oogkleppen af te doen, is: Wat zou ik doen, als ik vervolgens willekeurig een van de betrokkenen zou worden? 

 

(Op veel apparaten verschijnt onderaan een e-mail "verstuurd vanaf mijn iPad". Feitelijk maak je met ieder mailtje sluipende reclame voor het merk. Wil je liever je favoriete uitspraak onder ieder mailtje? Pas je “handtekening” aan bij je e-mail instellingen en kies zelf wat jij de wereld in wilt sturen.)