Bolg 22: Vrijheid

 
Korte versie:
Door de reacties op mijn ontslag kom ik erachter wat een vrijheid ik momenteel heb. En op mijn verjaardagsfeestje hebben we genoten van “Proeven 2.0”. De inhoud van mijn boek is rond. Ik ga me nu richten op de PR.
 
Uitgebreide versie:
“Wauw, dat is nogal een stap. En je hebt nog geen andere baan?!!” Veel mensen, met name collega’s, waren verbaasd toen ze hoorden dat ik weg ga bij Defensie omdat ik niet meer deel wil nemen aan MINUSMA. Hun soms geschokte reacties verschillen enorm met mijn rustige aanvaarding van dit feit. En ik ben erachter waarom. Om mijn keuze te begrijpen, moet je hem in de context plaatsen.
Vijf jaar geleden had ik die keuze nooit zo makkelijk gemaakt als nu. Vijf jaar geleden was ik net gezagvoerder en wilde ik nog graag instructeur en section lead worden. Ik hechte toen veel waarde aan mijn carrière. Verder had ik een dienverplichting en had ik nog zo weinig vlieguren dat ik vermoedde dat ik lastig aan een andere baan zou komen. Daarnaast woonde ik samen met mijn toenmalige vriendin en was mijn hypotheek hoger dan de waarde van mijn huis. Ik had mijn levenstandaard aangepast naar mijn inkomen. Als ik toen mijn baan uit principe had opgezegd, had ik met een grote uitdaging gezeten. Ik zat min of meer gevangen in mijn baan. Dit voelde destijds overigens niet zo, omdat ik dit nooit door heb gehad.
Op dit moment is mijn situatie flink anders. Qua carrière had ik bereikt wat ik wilde bereiken, ik heb voldoende vlieguren om ergens anders aan de slag te gaan en mijn dienverplichting is voorbij. Ik heb een deel van mijn hypotheek afgelost, heb wat spaargeld en ben vrijgezel. In de afgelopen jaren heb ik ook steeds beter geleerd om met mijn angst voor onzekerheid om te gaan en heb ik geleerd dat ik slechts heel weinig nodig heb om te kunnen leven. Ik kan gaan en staan waar ik maar wil. De wereld ligt voor me open.
Een enorm verschil met vijf jaar geleden. Vanuit deze vrijheid kan ik dus kiezen wat ik wil doen. Ik zat sowieso al te twijfelen of ik nog bij Defensie wilde blijven. Die afweging werd wel heel makkelijk toen ik tegen MINUSMA aan liep. Het was de druppel die de emmer liet omvallen. Want wilde ik uit vrije wil voor deze organisatie werken? NEE. Op deze manier bekeken is mijn stap een hele logische keuze in mijn ogen. Ik zie mezelf niet als een heldhaftige klokkenluider. Ik zie mezelf als een vrije geest. Ik hoef niet langer te doen wat het systeem van me verlangt. Ik ben vrij om zelf te kiezen waar ik mijn energie in stop.
Overigens betekent dit niet dat ik deze absolute vrijheid als het hoogst haalbare zie. Het betekent niet dat ik me nooit meer ga verbinden aan een persoon of bedrijf. De sleutel tot succes is balans. Ik hoop over een aantal jaar een diepe romantische relatie te hebben met een heel speciale meid waarin ik mij toch vrij voel om mijzelf te mogen zijn. Ik hoop dan een prachtige baan te hebben bij bijvoorbeeld de ANWB traumahelikopter waarbij ik geheel uit vrije wil voldoening haal uit het redden van mensen in nood. Het gaat mij erom dat ik mijn leven voortaan zo wil inrichten dat ik geen probleem heb als mijn relatie ineens uit gaat, of als ik mijn baan verlies. Feit is dat de wereld continue verandert. Ik wil soepel mee kunnen met die veranderingen.
 
Vrijdag 29 mei jl. ben ik 33 geworden. Dank voor alle berichtjes! Gister had ik een klein verjaardagsfeestje. Het was misschien wel het meest relaxte feestje ooit. Geen harde muziek dit jaar en toch enorm genoten. Hele fijne gasten en alles ging vanzelf. Ik heb me nergens druk over gemaakt. Alhoewel, toen mijn zus ging oefenen voor het geblinddoekt afstand bestuurbare helikopter vliegen heb ik toch maar snel even mijn rode wijn weggezet.
Speciaal dit jaar was “Proeven 2.0”. Soms ben ik zo druk dat ik na het eten ineens besef dat ik eigenlijk niks heb geproefd. Dan kan anders. Vorig jaar heb ik zelf mogen ervaren hoe intens proeven kan zijn toen ik geblinddoekt iets op mijn bord kreeg en niet wist was het was. Mijn zintuigen stonden op scherp en ik proefde alles ineens veel intenser. Natuurlijk was het de uitdaging om te raden wat het was. Dat viel nog best tegen. Soms twijfelde ik zelfs of ik nou kip of vis aan het eten was. Die had ik verwacht met gemak uit elkaar te kunnen houden. Nou, niet dus. En ook dit keer. Iedereen had een klein gerechtje meegenomen, waardoor we veel verschillende soorten kleine hapjes hadden. Erg leuk. En iedere keer was het weer de sport: Wat is het?!! Dan riep de een zalm en de ander ham. Of riep de een appel en de ander abrikoos. Zelfs Whiskey en Cognac bleken lastiger dan gedacht. En wat een intense smaakt! Wauw! 
 
Hartelijke groet,
 
Peter Gordijn
 
“When nothing is sure, anything is possible."

01-06-2015

Snel bladeren: Vorige blog / volgende blog