Blog 19: Indrukwekkend

Korte versie:

Cambodja was indrukwekkend met de gigantische tempel Angkor Wat en de Killing Fields. Toch was het niet mijn land. Ik ben nu in Laos en dat voelt alweer een stuk beter. Het einde van deze reis komt in zicht. Op 16 april 2015 land ik alweer op Schiphol.

 

Uitgebreide versie:

Reizen is een super goede manier om meer over Nederland te leren. Juist de cultuurverschillen leren me dat we helemaal niet per sé moeten leven zoals wij dat in het Westen doen. In Thailand zag ik regelmatig een complete familie op één scooter rondrijden. Vader reed, een kind stond rechtop tussen zijn benen en hield zich vast aan het stuur, een tweede kind zat tussen vader en moeder, de moeder zat achterop met haar kleinste kind op haar knie en hield het kind met één hand vast. Helm? Nee hoor. Het is zo’n gigantisch verschil met bijvoorbeeld Amerika, waar vier autorijbanen moeten stoppen als er een schoolbus kinderen laat uitstappen.

Het werken verschilt ook behoorlijk. Hier zie ik vaak mensen de halve dag in een hangmat hangen. Wil iemand een drankje, staan ze even op, verkopen ze een drankje, en gaan vervolgens weer verder chillen. Ik dacht altijd dat ik al mijn werktijd maximaal moest benutten en mijzelf altijd nuttig moest maken voor de baas. Wij sloven ons het grootste gedeelte van ons leven uit om een iets mooier en iets luxer leven te kunnen lijden. En het is nooit mooi en luxe genoeg.

Het leven in Zuid-Oost Azië is gewoon echt heel anders. Deels logisch te verklaren door de klimatologische verschillen. Doordat het hier vrijwel altijd 25-30 graden is, gebeurt vrijwel al het leven buiten. En vrijwel niets is afgesloten. De meeste huizen en bedrijfjes kun je zo binnen lopen. Mensen zijn gewoon eerlijk en vriendelijk. Misschien dat het met de Boeddhistische cultuur te maken heeft?

Mensen denken hier gewoon echt anders. Een buschauffeur stopte langs de kant van de weg omdat hij even vis wilde inkopen bij een kraampje. En er is altijd plek voor meer mensen. Soms staan mensen letterlijk op de bumper van een minibusje. Tijden zijn meer richtlijnen. Soms komt er niemand opdagen en zit er niks anders op dan een boot later te nemen. Meestal komt het allemaal goed overigens. Dan is de bus een kwartier te laat en beginnen de Westerse toeristen (inclusief ikzelf soms) te vragen of de bus nog wel komt. We worden dan verzocht weer te gaan zitten en gewoon te wachten. Hij komt vanzelf. En dat is meestal ook echt zo.

Spullen en huizen zijn hier ook echt anders. De meeste hutjes vallen bijna uit elkaar en zijn zo dun dat je er een steen doorheen kan gooien. Sommige bussen zijn niet meer dan een vrachtwagen waarbij ze achterop de laadklep wat bankjes en een dak hebben getimmerd. Je komt er ook mee van a naar b en het kost vrijwel niets. Als wij in Nederland zouden leren om met minder genoegen te nemen, kunnen we met z’n allen veel meer ontspannen en meer genieten van ons leven. Maar ja, dan zou het BNP dalen en zou de koopkracht dalen. En dat vinden wij toch verschrikkelijk! Reden genoeg om een regering weg te stemmen bij de volgende verkiezingen. We willen altijd meer, beter, sneller en mooier.

 

De gigantische tempels in Cambodja waren erg indrukwekkend om te zien. Vooral Angkor Wat, de grootste. Ongelooflijk dat men dat ooit heeft kunnen bouwen. Zo immens groot. En zelfs het water eromheen is door mensen aangelegd (zonder graafmachines…).

De Killing Fields waren bizar om te bezoeken. De Rode Khmer was verantwoordelijk voor in totaal zo’n 2 miljoen doden, en dat op een bevolking van 8 miljoen. En dat eind twintigste eeuw nog! Stel je voor dat 1 op de 4 Nederlanders worden gemarteld en vermoord, en dat door Nederlanders zelf! De verhalen zijn zo ziek dat het bijna niet is voor te stellen dat mensen elkaar dit aan kunnen doen. Het is zo’n gigantische tegenstelling met waar ik op dit moment over schrijf. Toch geloof ik dat ieder mens vredelievend wordt geboren. Alle frustratie, angst en haat zijn geconditioneerd gedrag. Ik geloof dat mensen de potentie hebben om dit te overstijgen en weer in contact te komen met hun natuurlijke staat. Mensen als Martin Luther King, Gandhi en Nelson Mandela hebben al bewezen dat het kan.

 

Cambodja is een zeer arm land. Als mijn tuk-tuk even stopt bij een druk kruispunt, komen er meteen kinderen om geld vragen. Hartverscheurend om te zien en ik heb genoeg geld om met ze te delen. Maar deze kinderen worden door hun ouders naar toeristische plekken gestuurd om geld te bedelen. En zolang ze geld ophalen, zullen ouders kinderen daarheen sturen en niet naar school. Hoe moeilijk ik het ook vond om nee te zeggen tegen dat arme meisje, dat was niet de manier om haar echt te helpen. Hoe dan wel? Geen probleem, de antwoorden komen vanzelf uit de lucht vallen. Zo ook nu. Ik leerde toevallig (of niet) iemand kennen die vrijwilligerswerk deed op een schooltje. Met de donaties die ze daar krijgen, geven ze gezinnen zakken rijst en andere basisbenodigdheden, zodat de kinderen niet hoeven te werken en naar school kunnen. Dat zijn projecten naar mijn hart en die steun ik graag.

Een vriendin uit Canada zette ter plaatse haar eigen hulpactie op. Ze haalde een paar honderd dollar op via Facebook en we hebben tuk-tuk's vol spullen afgeleverd bij arme gezinnen. Het was hartverwarmend om haar zo gepassioneerd bezig te zien. Ze had er naast veel nuttige spullen ook wat speelgoed bijgedaan. Het beeld van een klein kindje dat dolgelukkig was met zijn waterpistooltje zal me altijd bijblijven.

Al met al was Cambodja niet mijn land. De mensen hebben een heftig verleden en op de een of andere manier lijk ik dat nog te merken. Men is niet zo opgewekt als in Thailand. Daarnaast is er in Cambodja wel veel criminaliteit. Ik zag op straat hoe een vrouw beroofd werd en werd een vriend van me meegelokt door oplichters. De steden waren druk, lawaaierig en vies. Het landschap werd ik ook niet warm van. Zoals altijd leer je overal leuke mensen kennen als je alleen op reis bent, maar verder trok Cambodja mij echt niet.

 

Nog geen week later vloog ik naar Laos. De energie in Laos voelde direct beter. Toch blijft Thailand mijn favoriet. Het einde begint langzaam in zicht te komen. Ik heb nog maar twee weken en moet keuzes gaan maken over wat ik nog wil zien en doen hier. Die tijdsdruk maakt het reizen anders. Ik genoot van het go-with-the-flow en hoop dat ik het nog vaker zal kunnen doen in de toekomst. Nu wil ik in ieder geval nog mijn boek afschrijven (bijna klaar!), een jungle toch maken in Laos en het noorden van Thailand bezoeken, voor ik terug ga naar Bangkok voor mijn terugvlucht naar Nederland.