Korte versie:
Het gaat goed met me. Ik heb genoten van de prachtige met jungle begroeide kliffen in Khao Sok national park en zit nu op een rustig plekje aan het eind van de wereld met de intentie om weer wat meer te schrijven.
Uitgebreide versie:
De afgelopen 10 jaar had ik als Apache vlieger een behoorlijk zeker bestaan. Ik had een vaste baan, kreeg iedere maand een riant salaris, had mijn eigen appartementje en mijn eigen auto. Ik wist vrijwel altijd waar ik aan toe was. Momenteel ben ik wat aan het experimenteren met het loslaten van die zekerheid. Als controlfreak is het best even wennen om nu naar een plek te reizen zonder van te voren een slaapplek te hebben geregeld. Toch begin ik steeds meer te genieten van die manier van go-with-the-flow. Als ik me ergens niet op mijn gemak voel, ga ik weer. Als ik het ergens naar mijn zin heb, blijf ik langer. Vaak vragen ze hoeveel nachten ik wil blijven, maar dan laat ik de vertrekdatum gewoon open. Ik zie wel. Misschien vertrek ik morgen en misschien blijf ik wel twee weken. Soms voelt het ongemakkelijk, maar meestal is het heerlijk.
Ang Thong national marine park was een prachtig stukje Thaise natuur. Het was een verzameling van 42 eilandjes met verschillende kleine strandjes. Na met een massatoeristenboot de standaard dagtocht te hebben gemaakt, ben ik op het eiland achter gebleven. Ik wist dat je er kon overnachten. De bungalows waren allemaal bezet, maar ik kon een tentje huren tussen de palmbomen en apen en met prachtig uitzicht op zee. Toen rond 16:00u de massatoeristen vertrokken, werd het heerlijk rustig op het eiland. De volgende ochtend ben ik naar een afgelegen strandje gelopen. Het kleine witte strand met hoge rotsen ernaast was een prachtige idyllische plek, tot er een speedboot met toeristen aankwam.
Na Ang Thong ben ik een paar dagen op Koh Samui gebleven. Ik was benieuwd naar het drukke toeristische feestgedeelte. Het bleek een hele slechte keuze. De hele kustlijn was volgebouwd met luxe resorts die simpelweg het strand blokkeerden en iedereen op straat probeerde je iets aan te smeren. Ik was er binnen een dag weg. Ik had op internet de Jungle Club gevonden, een resort op een afgelegen bergtop. De taxi bracht me slechts tot onderaan de berg en daar kwam een 4x4 van het resort me ophalen. Het was een heerlijke plek met mooi uitzicht over het drukke gedeelte van het eiland. Terwijl ik aan de bar zat te eten, zag ik dat een van de grote banken vol met zachte kussentjes lag. Als ik nou eens twee van die kussentjes pakte, dan kon ik van de hangmat naast me de ultieme chillplek maken. Maar kon ik dat maken? Het was een best wel net resort. Ik kon best lang twijfelen over dat soort kleine dingen. Omdat ik hier de persoonlijkheid "Peter" niet in stand hoef te houden, kan ik ieder moment van iedere dag besluiten mijn gedrag te veranderen. En dus besloot ik niet langer te twijfelen en het gewoon te doen. Zolang ik iedereen met respect behandel, wat is dan het ergste wat me kan overkomen? Even later lag ik met een grijns van oor tot oor in de hangmat. Een kussen lag onder mijn knieën en de ander onder mijn hoofd. Ik lag heerlijk comfortabel en helemaal ontspannen. De cocktail was heerlijk, net als de lounge muziek op de achtergrond. Ik had een geweldig uitzicht en zag in de verte het vuurwerk van de strandfeesten.
Vaak zijn het die kleine dingetjes waarvan ik meestal zit te twijfelen of ik het wel moet doen, die mij het grootste plezier opleveren. Onbekende meiden aanspreken op een idyllisch strandje, op de markt fruit kopen dat ik niet ken en het vervolgens weggeven aan een wildvreemde omdat ik het niet lekker vindt, op de punt van de boot klimmen, met vuur slingeren op het strand, een hoedje kopen en dragen, het restaurant van een super luxe resort binnenstappen voor een heerlijke lunch, mediteren op het strand, afval van andere toeristen meenemen, in het restaurant van arme mensen het dubbele betalen in plaats van afdingen, over het hek met "no entry" klimmen, helemaal alleen de zee induiken tijdens de prachtige ondergaande zon, et cetera. Het maakt het pretpark van mijn leven boeiender, kleurrijker en speelser.
Khao Sok national park was mijn volgende stop. Tijdens een tweedaagse tour in het park ik genoten van de prachtige met jungle begroeide kliffen en heb ik geslapen in een simpel hutje drijvend op het water. Zo'n tour maak je met een groep en dat zorgt voor gemakkelijk sociaal contact. Ik leer op die manier steeds weer interessante mensen kennen. Zo ben ik al meerdere keren mensen tegengekomen die eigenlijk wereldburgers zijn. Ze werken het ene moment in China en het volgende jaar op een klein tropisch eilandje, studeren in Singapore of geven Engelse les in Zuid-Korea. Ik vind het fascinerend om te horen hoe deze mensen leven en het maakt me steeds enthousiaster om zelf ook een wereldburger te worden.
Het schrijven gaat even wat moeizamer. Ik zit momenteel te worstelen met de laatste hoofdstukken. Ik heb er al het vertrouwen in dat het goed komt, maar ik wil er wel even mijn schouders onder gaan zetten. Op zoek naar een rustig plekje ben ik nu beland op het eiland Ko Phra Thong. Hoewel het vlakbij het vaste land ligt, voelt het als het einde van de wereld. Na een paar uur met een zogenaamde longtailboat naar het eiland te zijn gevaren, was het nog een half uur met een 4x4 over kleine paadjes naar het afgelegen strand. Het is een groot eiland en vrijwel onbevolkt. Hierdoor is het heel rustig en voelt het soms alsof je helemaal alleen op het eiland bent. Ik heb nu een tent op het strand met een fijn tweepersoonsbed erin, waar ik nog wel even twee hagedissen uit weg moest jagen. Ik kijk uit op het strand en op twee kleine eilandjes die deze baai beschermen. Er hangen hangmatjes tussen de bomen, het water is heerlijk om in te zwemmen en het eten is lekker. En prima werkplek... 🙂
Hartelijke groet,
Peter Gordijn
'If you always do what you always did, you will always get what you always got.'
