Korte update
Uitgebreide versie
Inleiding
Tien jaar geleden snapte ik sommige mensen echt niet. Ik begreep niet wat er omging in iemand die bijvoorbeeld hield van vissen. Waarom zou je in godsnaam urenlang naar een dobber gaan zitten staren? Ook wielrenners verklaarde ik voor gek, want waarom zou je uren achter elkaar gaan fietsen? Ik vond fietsen na tien minuten al saai. En dan waren er ook nog van die fanatiekelingen die een jaar lang de hele wereld rond gingen zeilen, in hun eentje! Hadden ze niets beters te doen met hun tijd?
Achtbaan
Tijdens mijn carrière als Apachepiloot was mijn leven een achtbaan. Ik was altijd druk en ik had altijd te weinig tijd. Iedere minuut werd efficiënt benut zodat ik het maximale uit mijn leven haalde. Zelfs op vakantie was ik actief. Ik snapte niet dat er mensen waren die hun kostbare vakantietijd verspeelden door op een strand te liggen niksen. Mijn vakantiedagen werden zorgvuldig ingepland en maximaal efficiënt benut. Zo kon ik vijf keer per jaar op vakantie en kon ik trots vertellen over bergbeklimmen, snowboarden, tourskiën, duiken en verre reizen. Zo hoorde je met vakantiedagen om te gaan, dacht ik toen. Die andere mensen snapten het gewoon niet...
Maar waarom genoot ik zo van bergbeklimmen? Waarom vond ik het heerlijk om in de bergen te zijn? Het was niet alleen om achteraf stoer te kunnen vertellen dat ik via een moeilijke route de hoogste berg van west-Europa had beklommen. Ik genoot er ook enorm van om even weg te zijn uit mijn drukke leventje en even niets anders te hoeven doen dan opstaan, ontbijten, wandelen, klimmen, eten en slapen. In de bergen geen to-do-lijstjes, geen whatsapp of Facebook, geen ingewikkelde planningsprocessen en geen sociale verplichtingen (kameraadschap met mijn medeklimmer was geen verplichting, daar genoot ik juist van).
Onrust
Dankzij meditatie kwam ik erachter hoe enorm druk ik normaal was in mijn hoofd. En dan bedoel ik met “normaal” dat ik niet beter wist. En het was dwangmatig. Ik koos er niet vrijwillig voor. Ik kon nog geen vijf minuten stilzitten en niks doen. Eigenlijk was het enige moment dat ik echt rust kon ervaren in mijn hoofd, wanneer ik volledig uitgeput de laatste stappen zette naar een bergtop. Al mijn energie was dan nodig om mijn lichaam in beweging te houden. Geen gedachtes, alleen voet optillen, verplaatsen en neerzetten. Happen naar zuurstof in de ijle lucht en de andere voet optillen, verplaatsen en neerzetten. Ondertussen weet ik dat “loopmeditatie” in essentie hetzelfde is. Het is een techniek om je hoofd rustig te krijgen, door je aandacht puur te richten op het lopen. Optillen, verplaatsen en neerzetten. En zo zijn er nog allerlei andere meditatietechnieken die allemaal als rode draad hebben dat ze je “uit je hoofd” proberen te halen. Super simpel, maar slechts weinig Westerlingen hebben voldoende innerlijke rust om met hun volle aandacht puur bij lopen zijn. Even de gedachtes rust geven is lastiger dan het lijkt.
Rust
Toen ik eenmaal de rode draad begreep, zag ik ineens overal om mij heen activiteiten waarin mensen hun gedachten tot rust lieten komen. Iedereen is uniek en dus doet iedereen dat op zijn/haar eigen manier. Zou dit “rust creëren in je hoofd” de verklaring kunnen zijn voor vissers, duursporters, oceaanzeilers en bergbeklimmers? Zou het daarom zo fijn zijn om bijvoorbeeld te worden gemasseerd? Zou het daarom zo fijn zijn om tijd door te brengen met een (huis)dier? Zou het daarom zo fijn zijn om helemaal op te gaan in dans of muziek? Zou het daarom zo fijn zijn om naar de sauna te gaan of in bad te liggen?
Balans
Het hoofd hoeft niet te worden geamputeerd. In het dagelijks leven is het regelmatig erg nuttig om “mijn verstand te gebruiken”. Het doel is dus niet om nooit meer te denken. Zo nu en dan “in mijn hoofd” zitten, maakt mijn leven een stuk aangenamer. Daar is niks mis mee en blijf dat vooral doen. Alleen in een tijd waarin we overspoeld worden door prikkels, was ik zo onrustig en zo druk, dat ik helemaal niet meer kon genieten van dit soort activiteiten (vaak zou passiviteiten een beter woord zijn). Na nog geen minuut stilzitten, moest ik alweer opstaan en iets doen. Dat was niet vrijwillig, dat was dwangmatig. Nog voor een liedje was afgelopen, moest er al een ander worden opgezet. En een stilte tijdens een gesprek kon al helemaal niet! Daar werd ik ongemakkelijk van en dan begon ik vanzelf te praten over maakt niet uit wat. Leren genieten van deze activiteiten is zeer belangrijk voor een gezonde balans tussen “in mijn hoofd” en “uit mijn hoofd”. Ik ben dankbaar dat ik heb geleerd om bewust tijd te maken voor dit soort activiteiten en te genieten van de rust die het me geeft. Alleen ik kan bepalen wat de juiste balans is voor mij tussen “in mijn hoofd” en “uit mijn hoofd”. Laat je niks wijsmaken, voel zelf wat wat je nodig hebt.
Nadat ik met de feestdagen heb genoten van veel sociaal contact, geniet ik nu weer van de rust van mijn mooie plekje in de natuur, zeker nu het soms echt winter is. Ik schrijf veel en het manuscript van mijn tweede boek gaat de goede kant op. Daarnaast gaat ook mijn persoonlijke ontwikkeling nog steeds door.
In dit blog ga ik in op waarom ik vroeger vissers, wielrenners en oceaanzeilers voor gek verklaarde, en ze nu denk te begrijpen.
Uitgebreide versie
Inleiding
Tien jaar geleden snapte ik sommige mensen echt niet. Ik begreep niet wat er omging in iemand die bijvoorbeeld hield van vissen. Waarom zou je in godsnaam urenlang naar een dobber gaan zitten staren? Ook wielrenners verklaarde ik voor gek, want waarom zou je uren achter elkaar gaan fietsen? Ik vond fietsen na tien minuten al saai. En dan waren er ook nog van die fanatiekelingen die een jaar lang de hele wereld rond gingen zeilen, in hun eentje! Hadden ze niets beters te doen met hun tijd?
Achtbaan
Tijdens mijn carrière als Apachepiloot was mijn leven een achtbaan. Ik was altijd druk en ik had altijd te weinig tijd. Iedere minuut werd efficiënt benut zodat ik het maximale uit mijn leven haalde. Zelfs op vakantie was ik actief. Ik snapte niet dat er mensen waren die hun kostbare vakantietijd verspeelden door op een strand te liggen niksen. Mijn vakantiedagen werden zorgvuldig ingepland en maximaal efficiënt benut. Zo kon ik vijf keer per jaar op vakantie en kon ik trots vertellen over bergbeklimmen, snowboarden, tourskiën, duiken en verre reizen. Zo hoorde je met vakantiedagen om te gaan, dacht ik toen. Die andere mensen snapten het gewoon niet...
Maar waarom genoot ik zo van bergbeklimmen? Waarom vond ik het heerlijk om in de bergen te zijn? Het was niet alleen om achteraf stoer te kunnen vertellen dat ik via een moeilijke route de hoogste berg van west-Europa had beklommen. Ik genoot er ook enorm van om even weg te zijn uit mijn drukke leventje en even niets anders te hoeven doen dan opstaan, ontbijten, wandelen, klimmen, eten en slapen. In de bergen geen to-do-lijstjes, geen whatsapp of Facebook, geen ingewikkelde planningsprocessen en geen sociale verplichtingen (kameraadschap met mijn medeklimmer was geen verplichting, daar genoot ik juist van).
Onrust
Dankzij meditatie kwam ik erachter hoe enorm druk ik normaal was in mijn hoofd. En dan bedoel ik met “normaal” dat ik niet beter wist. En het was dwangmatig. Ik koos er niet vrijwillig voor. Ik kon nog geen vijf minuten stilzitten en niks doen. Eigenlijk was het enige moment dat ik echt rust kon ervaren in mijn hoofd, wanneer ik volledig uitgeput de laatste stappen zette naar een bergtop. Al mijn energie was dan nodig om mijn lichaam in beweging te houden. Geen gedachtes, alleen voet optillen, verplaatsen en neerzetten. Happen naar zuurstof in de ijle lucht en de andere voet optillen, verplaatsen en neerzetten. Ondertussen weet ik dat “loopmeditatie” in essentie hetzelfde is. Het is een techniek om je hoofd rustig te krijgen, door je aandacht puur te richten op het lopen. Optillen, verplaatsen en neerzetten. En zo zijn er nog allerlei andere meditatietechnieken die allemaal als rode draad hebben dat ze je “uit je hoofd” proberen te halen. Super simpel, maar slechts weinig Westerlingen hebben voldoende innerlijke rust om met hun volle aandacht puur bij lopen zijn. Even de gedachtes rust geven is lastiger dan het lijkt.
Rust
Toen ik eenmaal de rode draad begreep, zag ik ineens overal om mij heen activiteiten waarin mensen hun gedachten tot rust lieten komen. Iedereen is uniek en dus doet iedereen dat op zijn/haar eigen manier. Zou dit “rust creëren in je hoofd” de verklaring kunnen zijn voor vissers, duursporters, oceaanzeilers en bergbeklimmers? Zou het daarom zo fijn zijn om bijvoorbeeld te worden gemasseerd? Zou het daarom zo fijn zijn om tijd door te brengen met een (huis)dier? Zou het daarom zo fijn zijn om helemaal op te gaan in dans of muziek? Zou het daarom zo fijn zijn om naar de sauna te gaan of in bad te liggen?
Balans
Het hoofd hoeft niet te worden geamputeerd. In het dagelijks leven is het regelmatig erg nuttig om “mijn verstand te gebruiken”. Het doel is dus niet om nooit meer te denken. Zo nu en dan “in mijn hoofd” zitten, maakt mijn leven een stuk aangenamer. Daar is niks mis mee en blijf dat vooral doen. Alleen in een tijd waarin we overspoeld worden door prikkels, was ik zo onrustig en zo druk, dat ik helemaal niet meer kon genieten van dit soort activiteiten (vaak zou passiviteiten een beter woord zijn). Na nog geen minuut stilzitten, moest ik alweer opstaan en iets doen. Dat was niet vrijwillig, dat was dwangmatig. Nog voor een liedje was afgelopen, moest er al een ander worden opgezet. En een stilte tijdens een gesprek kon al helemaal niet! Daar werd ik ongemakkelijk van en dan begon ik vanzelf te praten over maakt niet uit wat. Leren genieten van deze activiteiten is zeer belangrijk voor een gezonde balans tussen “in mijn hoofd” en “uit mijn hoofd”. Ik ben dankbaar dat ik heb geleerd om bewust tijd te maken voor dit soort activiteiten en te genieten van de rust die het me geeft. Alleen ik kan bepalen wat de juiste balans is voor mij tussen “in mijn hoofd” en “uit mijn hoofd”. Laat je niks wijsmaken, voel zelf wat wat je nodig hebt.
'If you want to awaken all of humanity, then awaken all of yourself. If you want to eliminate the suffering in the world, then eliminate all that is dark and negative in yourself. Truly, the greatest gift you have to give is that of your own self-transformation.'
Lao Tzu
Lao Tzu
