Hallo allemaal,
Korte versie: Qua missies nog steeds afwisselend rustig en druk. Het contract voor mijn boek is nu officieel getekend (zie foto).
Afgelopen tijd heb ik weer een aantal dagen aan mijn boek kunnen werken. Er gaat veel tijd in zitten. Het voelt nog steeds goed. Ik ben gemotiveerd en heb plezier in het schrijven. Steeds meer collega’s die ik erover spreek, geven aan heel nieuwsgierig te zijn. Afgelopen week kwam eindelijk het officiële contract van uitgeverij Ten Have binnen. Het tekenen ervan was een mooie mijlpaal voor me en daarom had ik er een mooi plekje voor uitgekozen. De technische dienst heeft een prachtig dakterras gemaakt vlakbij de flightline. Een collega, die normaal vliegtuigspotter is, heeft de foto gemaakt. Een mooi aandenken.
En soms is het dan ineens weer druk. Plannen voor grote missies met veel spelers, te weinig of te late info en er toch het beste van maken. Er kwam zelfs nog een QRF launch tussendoor. Er moest even snel een gewonde VN militair (Tjaad) worden opgehaald die door zijn maatje in zijn been was geschoten. De volgende dag heel vroeg opgestaan voor de grote missie met onze Commando’s. Een dag van veel vliegen en veel wachten. Ik geniet ervan om tijdens het tanken of wachten met die mannen te kletsen en een idee te krijgen van hoe hun belevingswereld is. We zien allemaal slechts een stukje Mali en de werkelijkheid. Wij zien dingen vanuit de lucht die zij niet zien. Zij zien dingen op de grond die wij niet zien. Door met anderen te praten hoop ik mijn beperkte belevingswereld iets te verruimen.
Momenteel ben ik het boek “shaking hands with the devil” aan het lezen, over de VN missie in Rwanda. Het is shockerend voor me om te lezen wat mensen elkaar aan kunnen doen. Het is shockerend voor me om te lezen hoe andere landen het wisten en lieten gebeuren, puur uit korte termijn eigenbelang. En dan te bedenken dat die genocide in 1994 heeft plaatsgevonden. En ik maar denken dat we sinds na de tweede wereldoorlog een beschaafde wereld zijn. Op andere momenten word ik dan weer bijna ontroerd als ik lees hoe sommigen van die VN militairen met gevaar voor eigen leven proberen een bijdrage te leveren aan vrede en veiligheid in Rwanda, ondanks een tekort aan voedsel, spullen, wapens, troepen en te strikte geweldsinstructies.
Ik verbaas me steeds vaker over wat oogklepdenkers bewust en/of onbewust hun medemensen kunnen aandoen. Tevens doet het me goed om steeds meer mensen te zien die ons al één mensheid beginnen te zien en vanuit die gedachte bijdragen aan het welzijn van iedereen.
Hartelijke groet uit Mali,
Peter
