Korte versie: Het nieuwe detachement heeft onze taken overgenomen. We zijn klaar, pakken onze spullen en hopen op een voorspoedige terugreis. De besluiteloosheid van de VN is tot op heden niet veranderd. Ik heb voor mijzelf helder dat ik onder deze omstandigheden niet meer wil meewerken aan MINUSMA.
Uitgebreide versie: In de vorige mail heb ik al een tipje van de sluier opgelicht over nieuwjaarsdag en beloofd daarop terug te komen. Nieuwjaarsdag was de druppel die de emmer voor mij deed overlopen. Ik was die dag de Section Lead en heb me nog nooit zo gefrustreerd gevoeld. Omdat ik die dag op het hoofdkwartier van een andere sector was, heb ik een inkijkje gekregen in hoe het er daar aan toe gaat. De gedesillusioneerde militairen zorgden voor een sfeer van gelatenheid, sarcasme en oogklepdenken.
De volgende dag ben ik gaan graven in de VN resolutie en de Rules of Engagements. Ik kwam tot de conclusie dat MINUSMA het mandaat niet uitvoert. MINUSMA heeft de taak (en dus de plicht) om burgers te beschermen en om de vrede te bewaren, zodat de vredesbesprekingen een kans hebben. Het niets doen een puur rapporteren heeft beiden in gevaar gebracht. De uitvoerende militairen wil best in actie komen. Het is de hogere legerleiding die hen tegenhoud hun werk te doen door een compleet gebrek aan een heldere Visie over wat de rol van MINUSMA zou moeten zijn. Het was me ook duidelijk dat ik daar geen verandering in ging krijgen. Er was maar één conclusie mogelijk: Ik wil niet langer voor MINUSMA werken. Ik heb niet meer gevlogen en heb de medaille voor deze missie geweigerd. Ik ben niet trots op het meedoen aan deze poppenkast. Ik wil een echte bijdrage leveren aan vrede en veiligheid in de wereld.
Hoe nu verder? Als ik terug ben, heb ik een gesprek met mijn sqn commandant. Dan heb ik de kans om dit verhaal persoonlijk aan hem toe te lichten. Misschien is er nog een toekomst mogelijk binnen defensie, misschien wordt het tijd voor iets anders. Het is een sprong in het onbekende, maar ik vind mijn idealen belangrijker dan mijn carrière.
De uitzending zit er dus op. De afgelopen dagen hebben we al onze ervaringen gedeeld met het nieuwe detachement, zodat zij niet opnieuw het wiel hoeven uit te vinden. Gister was de officiële commando overdracht. Wij hoeven nog slechts onze spullen in te pakken en te wachten op het vliegtuig. Het is ook tijd om te gaan. Op de bijgevoegde foto kun je zien hoe de Harmattan is begonnen. Deze harde wind blaast zoveel zand en stof de lucht in, dat het zicht slecht wordt en waardoor het niet meer prettig is om buiten te zijn. Onze opvolgers zullen hier nog vaker last van gaan krijgen. Wij hebben slechts een paar van dit soort dagen gehad. Wij hadden klimatologisch de beste periode die mogelijk was.
We vliegen niet direct naar Nederland. We gaan eerst adapteren. Ervaring heeft geleerd dat het soms best een omschakeling is van een uitzending terug naar het normale leven. Om deze overgang zo soepel mogelijk te laten verlopen, drinken we onze eerste biertjes in een semi gecontroleerde omgeving en hebben we gesprekken met psychologen. Daarna vliegen we pas echt naar Nederland.
Ik kijk er enorm naar uit weer thuis te zijn. Even rust. Daarnaast zullen het soms ook drukke dagen worden, want ik heb slechts ruim een week voor ik in het vliegtuig zit naar Thailand! Ik kijk ongelooflijk uit naar die drie maanden pure vrijheid!
Waarschijnlijk was dit mijn laatste bericht vanuit Mali. Door de vele positieve reacties zal ik berichten blijven sturen, ook straks vanuit Thailand. Dit gaat tenslotte een zeer interessant jaar worden voor mij met mijn sabbatical, mijn mogelijke carrière veranderingen en mijn boek dat in september uit komt. Super spannend en super leuk. Ik leef!
Hartelijke groet,
Peter
