Blog 11: Kerst‏

Korte versie: De geplande rustige kerst werd een drukke kerst. Door te zien hoe weinig de Malinesen hebben, besef ik in wat voor luxe ik leef. Dank voor alle kerstkaarten/pakketten/berichtjes!

Uitgebreide versie: Vorige week hadden we een leuk vliegdagje waar ik jullie graag over wil vertellen. We vlogen met een Apache en een chinook naar een VN kamp in het noorden. Daar moesten we standby staan. De Apache om indien nodig de spierballen van de VN te tonen en de chinook voor eventuele medische evacuatie.  Een belangrijke missie voor de VN. Een simpele missie voor ons. Eenmaal aangekomen op het VN kamp, deden we snel ons check rondje en werden de helikopters afgetankt. We waren er weer klaar voor. En dan begint het wachten van het standby staan. Iets wat voor de chinook crews heel normaal is. En ze hadden zich goed voorbereid! Toen we klaar waren met de Apache, gingen we de chinook mannen opzoeken om daar rond te hangen en te wachten. Toen we er aankwamen rook ik iets wat ik deze hele vakantie nog niet had geroken: PANNENKOEKEN!!! Super vet. Een paar mannen van de chinook waren serieus pannenkoeken aan het bakken op een campingbrandertje. Wat een heerlijke lunch! Stukken beter dan die droge crackers die we van defensie meekregen. Ondertussen kwam er nog een hoge pief van de VN naar ons toe. Er zat een konvooi vast in het zand en ze hadden spullen nodig om los te kunnen komen. Of we op de terugweg er langs wilden vliegen. We helpen natuurlijk graag! Na wat coördineren was de toestemming daarvoor snel geregeld. O ja, en of we meteen wat voedsel en water bij ze konden droppen, want dat was bijna op. Niet alle eenheden regelen dingen zo goed als de Nederlanders… Eenmaal op de terugweg kwamen we na een halfuur vliegen midden in de woestijn het konvooi tegen. Gelukkig op het aangegeven coördinaat, want de communicatie werkte niet. Spullen gedropt, mannen blij, wij naar huis. Toen we low level terug vlogen hebben we het uitgestrekte landschap nog een mooi van dichtbij kunnen bekijken. Het laatste stukje ging over de Niger. Dat is misschien wel het mooiste stukje vliegen hier. En uiteindelijk was mijn hele sectie weer veilig terug op kamp Castor. End of mission. Een heerlijk dagje.

Feestdagen tijdens uitzending zijn anders. Ze proberen er altijd wel iets van te maken, maar het is gewoon anders dan thuis. Commandanten blijven maar vertellen dat het zo erg is dat we de feestdagen zonder onze dierbaren moeten doorbrengen. We hebben het in menig toespraak gehoord en we hebben een kerstkaart gekregen van de Commandant der Strijdkrachten met 40 euro aan VVV bonnen als goedmakertje. Er is zelfs speciaal hoog bezoek langs gekomen om ons een hart onder de riem te steken. De intentie is goed. Ik ga alleen bijna geloven dat het erg is om weg te zijn met de feestdagen… Ik zie het anders. Het is gewoon zo. Punt. Volgend jaar weer een kerst. Of niet. Ook goed. Het is zoals het is.

Kerstdagavond werd een speciale ceremonie / kerstmis gehouden. Kerstdag zelf zou een zogenaamde “low ops” dag zijn. Er werd zo min mogelijk ingepland. Door ons… De overige groeperingen in Mali werkten daar echter niet aan mee. En zo vlogen we meerdere missies op 1e en 2e kerstdag. Tussendoor hadden we op kerstavond nog wel een kerstmaal. We zijn met de vliegers allemaal met kerstmuts op naar het kerstmaal gegaan. De keuken had flink uitgepakt en had het overvloedige eten prachtig versierd. Dit zorgde toch voor een klein kersttintje.

Zo normaal als overvloedig eten voor ons is, zo vreemd is het voor de Malinesen. Tijdens een missie stonden we te tanken op een VN kamp. Tijdens het tanken aten we ondertussen onze lunch. De standaard zakken die we meekrijgen zitten vol met spullen die ik nooit gebruik: chocolade (gesmolten), oplossoep, thee, oploskoffie, suiker, zout, sambal, lucifers, kougom, mentos, druivensuiker, oplos sportdrank, oplos chocolademelk, etc.  Ik vond het altijd zonde om zo’n grote zak mee te nemen, dus nam slechts de crackers en wat beleg mee. Mijn backseater had wel zo’n grote zak meegenomen. De donkergekleurde mannen van de tankwagen (detail: 6 man voor wat we in Nederland met 2 man doen) zaten verlekkerd te kijken naar hoe wij onze droge crackers met paté of jam aan het eten waren. Nu baalde ik dat ik niks had om weg te geven. Mijn backseater zag het gelukkig ook, pakte wat hij zelf nodig had en gaf de nog bijna volle zak aan een van de mannen. De man was dolblij en zeer dankbaar. Vervolgens liep hij met de zak om de tankwagen heen. Zodra hij uit het zicht was van mijn backseater, sprong hij letterlijk in de lucht van vreugde. Zijn maat klopte hem nog op zijn schouder. Ze waren zo blij dat het leek alsof ze de loterij hadden gewonnen. Ik zag het toevallig gebeuren, omdat ik met papierwerk bezig was met een van de andere mannen. Het was een prachtig moment dat ons weer even met onze voeten op de grond zette. Het deed ons weer beseffen wat een luxe wij normaal vinden. Een half uur daarvoor had mijn backseat nog gezegd dat hij vond dat we te weinig betaald kregen…

De Telegraaf heeft nog een filmpje op internet gezet met wat beelden van ons. Er zitten beelden in die ik letterlijk zelf gefilmd heb!

http://m.telegraaf.nl/tv/article/23493660/spectaculaire-beelden-vn-missie 

Hartelijk dank voor de kerstpakketjes, de kerstkaarten, de kerstappjes en de overige kerstgroeten.

Hartelijke groet,

Peter

27-12-2014