Blog 31: Ruimte

Korte versie:
Ik ben dankbaar voor de ruimte die ik nu heb qua tijd, geld en sociale steun. Ik besef me nu hoe belangrijk die ruimte is en hoe weinig ruimte er was in de afgelopen jaren waarin in altijd druk druk druk was. 

Uitgebreide versie:
Terwijl ik rustig zit te typen zie ik in mijn ooghoek iets blauws voorbij schieten. Nieuwsgierig loop ik naar het grote raam dat uitkijkt op de Pingo (het vennetje voor mijn bungalow). Er scheert een klein kleurrijk vogeltje rakelings over het water. Hij beweegt zo enorm snel, dat het voor mij als mens bijna niet is te volgen. Zouden zij mensen zien als in slowmotion? Dan landt hij plotseling op een rietstengel vlak voor mijn neus. Terwijl ik rustig naar buiten sta te staren, valt het me op wat een enorm verschil er is tussen de grauwe schaduwplekken en zonovergoten plekken waar de kleuren helemaal tot leven komen. De eerste herfstkleuren beginnen zich te vertonen. Prachtig.

Wat een verschil met een paar jaar geleden, toen ik nog vol in de ratrace zat. Ik wilde toen niks missen en alles uit mijn leven halen. Ik had mijn leven zo efficiënt mogelijk ingericht en was dus altijd druk druk druk. En als ik al even niks te doen had, dan moest ik nog reageren op whapsappjes of mijn Facebook checken. Omdat mijn leven zo vol zat, had ik geen ruimte voor spontane ontmoetingen. Als ik buren tegenkwam onderweg naar de auto, moest ik mij verontschuldigen omdat ik echt verder moest en anders te laat zou komen. En nu word ik ’s ochtends wakker van de eerste zonnestralen en kan ik vervolgens in alle vrijheid kiezen wat ik ga doen. Ik heb tijd om te mediteren, boeken te lezen, inspiratiefilmpjes te kijken en soms ga ik sporten en daarna de ijskoude Pingo in om te oefenen met weerstand (zie foto). Ik kan uitgebreid de tijd nemen om te reageren op mensen die enthousiast contact hebben gezocht na het lezen van mijn boek. En op andere momenten zit ik uren achter elkaar te schrijven of te werken aan mijn lezingen. Dan ga ik helemaal op in mijn bubbeltje en gaat alles als vanzelf. Vaak kan ik de opborrelende ideeën niet eens bijhouden met schrijven…

Twee kraaien vliegen voorbij en landen in het topje van een kale boom. Ze kiezen een dun takje dat flink buigt onder hun gewicht. Ze hebben totaal geen moeite met hun evenwicht op die verende tak. Je zal maar een vogel zijn en gewoon op zo’n tak kunnen gaan zitten niks doen, tot je weer zin krijgt om een stukje te gaan vliegen…

Gisteravond heb ik hier een lezing gegeven op uitnodiging van Wilma namens de ZZO. Er is hier ook een groepsverblijf met een zaal voor trainingen, workshops en lezingen. Ik vond het geweldig leuk om te doen. Ik vertelde over mijn Apache tijd en over mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik had veel tijd gestopt in ondersteunend beeldmateriaal en maakte regelmatig gebruik van korte filmpjes. Het doel van mijn lezing is mensen wakker maken. Voor mij was het jaren geleden een eyeopener om even uit mijn drukke leventje te stappen, uit de kaders van mijn beperkte en gekleurde wereldbeeld te breken en te evalueren of ik wel leef op een manier die ik echt zelf wil. Nog belangrijker was het inzicht dat ik op een vergelijkbare manier mijn eigen manier van denken kan evalueren. De afgelopen jaren dreigde mijn leven zo overspoeld te worden met prikkels en was ik altijd zo druk bezig met de dagelijkse dingen, dat ik daar eigenlijk geen ruimte voor had. Ik moest er echt bewust tijd voor vrij maken. Vandaar dat veel mensen ook een crash (burn-out, depressie, ongeluk, hernia, etc) nodig hebben om wakker te worden.

Ruimte op het gebied van financiën is ook een interessant onderwerp. Het is heel normaal om wanneer ik een nieuwe tv, auto of huis ga kopen, me eerst te oriënteren op de mogelijkheden. Alles bestaat van goedkoop tot peperduur en er is altijd wel een nog iets duurder model dat ik nog iets liever wil hebben. En dus is het heel verleidelijk om uiteindelijk voor het maximale wat ik kan betalen iets uit te zoeken. Ik leefde op die manier. Toen ik bijvoorbeeld mijn huis ging kopen, ging ik vragen bij de hypotheekadviseur hoeveel ik maximaal kon lenen en zocht een huis uit voor dat bedrag. Een manier van kopen die volgens mij vrij gebruikelijk is in onze cultuur. Het past perfect in onze consumptiemaatschappij en wordt met miljarden aan reclame gestimuleerd. Het heeft echter een belangrijk nadeel: Ik ging leven naar mijn inkomen. Er was weinig financiële ruimte om tegenslagen op te vangen en ik hield geen financiële ruimte over om mijn rijkdom te delen met anderen. En zo kan het dat zelfs mensen met een riant salaris leven met het gevoel te weinig geld te hebben. Ondanks dat ik zo’n € 3.000 netto per maand kreeg, had ik collega’s die meer uren gingen werken of een minder leuke functie gingen doen, omdat ze het extra geld “nodig” hadden.
Vrijwillige eenvoud is het tegengif tegen deze consumptiewedloop die onze ruimte opslokt. Ik koop tegenwoordig vaak tweedehands spullen, heb een sim-only abonnement en rij een goedkope auto. Door mijn lasten laag te houden, kan ik doen wat ik maar wil. Mijn leven voelt hierdoor veel minder zwaar en ik voel een enorme vrijheid.

In onze samenleving zie ik ook een groot gebrek aan ruimte. Als land hebben we vrijwel geen financiële speelruimte, sterker nog, we hebben zelfs de grootste moeite om ons begrotingstekort binnen de 3% te houden. Als we dus ineens een crisis voor onze kiezen krijgen, hebben we direct een probleem. Dit geldt voor alle soorten crisis. In mijn vorige blog schreef ik dat ik was geïnspireerd door Marjan Minnesma (klik hier voor de videolink van haar optreden) en dat ze aangaf dat we met 1,5% BNP nu het klimaatprobleem zouden kunnen oplossen. Tja, sorry Marjan, we zitten zo krap dat we daar echt geen ruimte voor hebben. Krap? Wij staan in de top 10 van rijkste landen ter wereld!!! What the fuck?!!
Onze kapitalistische samenleving lokt dit ruimtegebrek ook uit. Alles moet zo goedkoop en efficiënt mogelijk, dus persen we overal de ruimte eruit. Gevolg is dat schoonmaaksters minimaal 3 hotelkamers per uur moeten schoonmaken en dat verzorgers in de bejaardenhuis maximaal 2 minuten per bejaarde hebben. Er zitten 600.000 mensen werkloos thuis terwijl en terwijl er nog nooit zoveel mensen met burn-out-klachten hebben rondgelopen. En dan te beseffen dat de Britse econoom Keynes rond 1930 voorspelde dat we in 2030 nog slechts 15 uur per week zouden hoeven te werken…

Achter de Pingo ligt een maïsakker. Gisteren werd de maïs geoogst. Door mijn rijkdom aan vrij te besteden tijd, kon ik op mijn gemak gaan staan kijken. Vroeger als kind vond ik het al prachtig om die grote machines bezig te zien. Nu was ik vooral benieuwd hoe ze die eerste strook maïs oogsten, wanneer ze nog niet naast elkaar kunnen rijden. Ik heb genoten van de stuurmanskunst en het vakmanschap van de oogstmachine en misschien nog wel meer van de tractor met aanhanger die met hetzelfde gemak achteruit mee kon rijden. Binnen een uur was de akker helemaal kaal. Best bijzonder om te beseffen hoe wij als mensheid zijn ontwikkeld van holbewoners tot waar we nu zijn.
Wat is het fijn om niet de hele dag druk druk druk te zijn of op een schermpje te staren, maar dat ik gewoon buiten kan gaan staan kijken naar iets wat mijn aandacht trekt of zomaar een praatje kan maken met een 88-jarige buurman en zomaar inzicht in hoe anders de wereld er aan het begin van zijn leven uitzag. Ik ben ongelooflijk dankbaar dat ik op dit moment de ruimte heb qua tijd, financiën en sociale steun om echt te leven en mijn passie te volgen.

“Gebruik je verstand, volg je hart.”