Blog 27: Boekpresentatie

Korte versie:
De media-aandacht was nieuw, spannend en uitdagend. Helaas zei RTL Latenight op de dag zelf af. Vrijdag was mijn grote dag: mijn afscheidsvlucht en mijn officiële boekpresentatie. Het was een fantastische dag die ik nooit zal vergeten!

Uitgebreide versie:
De dag erna stap ik vermoeid, bijna uitgeput van alle indrukken, Loft88 binnen. Het restaurant is een Oase van rust in Utrecht. “Helaas meneer, we zitten helemaal vol. Er is alleen nog plek op de bank…” Het zijn van die momentjes dat mijn hart een vreugdesprongetje maakt. Soms geeft het leven me precies wat ik nodig heb. Een bank! Wat een goed idee. En dat soort momentjes heb ik veel mogen ervaren de afgelopen weken!
Na een paar heerlijke ontspannen zeildagen met een vriendin, zou ik deelnemen aan de Colibri zeilwedstrijden in Den Helder met mijn vader en zus. Toen zij echter aan boord kwamen, vertelden ze dat de wedstrijden waren afgelast door de weervoorspelling. Aan de ene kant jammer, want ik keek ernaar uit om het een keer mee te maken, maar aan de andere kant had het niet beter uit kunnen komen. De media aandacht begon ineens een week eerder dan ik verwachtte en ik had nog een flinke to-do-lijst. Ik ging direct van boord en heb de extra twee dagen volledig benut om alles zo goed mogelijk voor te bereiden.
Maandag was mijn vuurdoop bij de media. Na een heel fijn interview met Jacques Hendriks van BN de Stem, die echt snapte waar het boek over gaat, liep ik bij Omroep Brabant tegen die andere kant van de media aan. Mijn boek was gelezen door iemand anders en de presentatrice had simpelweg een lijst met vragen in haar handen geduwd gekregen. Eenmaal in de studio met drie camera’s op me gericht, kwam de spanning ineens opzetten. Ik voelde het door mijn hele lichaam en mijn hart ging tekeer alsof ik had gesport. Gelukkig verdween de meeste spanning toen we eenmaal in gesprek waren. Toch was het een lastig interview voor me. Ik kreeg de indruk dat ze opzoek waren naar een smeuïge uitspraak en ik probeerde zo goed en kwaad mogelijk bruggetjes te maken naar mijn boek. Blijkt dat ze bij het fragment op internet een titel hebben gezet die gaat over de naar IS overgelopen militair! Iets wat totaal niets met mij of mijn boek te maken heeft. Welkom in medialand… Ondanks dat ik met gemengde gevoelens de studio uitliep, was mijn vuurdoop een feit en krijg ik vooral positieve reacties van de mensen die het hadden gezien.
BNR nieuwsradio was weer een hele andere ervaring. Ondanks dat ik zonder voorgesprek ineens in een studio stond met een microfoon voor mijn neus, was het een ontspannen gesprek. Roelof Hemmen had mijn boek wel zelf gelezen en wist waar hij het over had. Hij vertelde tijdens een reclameblok dat hij zelf ook in Afghanistan was geweest en ook een raketaanval had meegemaakt. Het had diepe indruk op hem gemaakt.
Het grote media moment had RTL Latenight moeten worden. Helaas belden zij op de dag van de uitzending zelf af. Erg jammer, want een miljoen kijkers hadden anders mijn verhaal kunnen horen. Gelukkig vergaat de wereld niet als zoiets gebeurt en het zorgde er ook voor dat ik me rustig kon voorbereiden op mijn grote dag. En ik hoop natuurlijk dat jullie mijn boek in jullie eigen netwerk onder de aandacht willen brengen. Mond-op-mond-reclame werkt tenslotte toch het beste!

’s Ochtends zat ik in vliegovervall als vanouds weer in de ochtendbriefing. Tot op het laatste moment was ik druk met alles zo goed mogelijk voorbereiden. Pas toen ik in de Apache klom voor mijn afscheidsvlucht, ging er een knop om. Ik kon helemaal niets meer veranderen, dus dit was het. Punt. Toen ik opsteeg werd ik overspoeld door gemengde emoties. Het drong tot me door dat dit echt mijn laatste vlucht in een Apache was en tegelijkertijd voelde ik vreugde omdat ik het heerlijk vond om weer te vliegen. Zeker in zo’n machtige machine als de Apache.
De vlucht zelf was geweldig. Binnen de regelgeving mocht ik zelf kiezen wat ik wilde doen. We hebben vooral heel veel laaggevlogen in de laagvlieggebieden. Het blijft kicken om letterlijk tussen de bomen door te vliegen, zand op te blazen, alle kanten op te maneuvreren (lees alles wat een vliegtuig niet kan) en ineens stil te gaan hangen. Ik heb tijdens de vlucht denk ik wel twintig keer gezegd dat hoe fantastisch ik het vond. Aan het einde van de vlucht hadden we nog wat tijd over op het vliegveld. Na een paar van mijn favoriete vliegoefeningen te hebben gedaan, hingen we stil tussen de bomen. Langzaam kwamen we omhoog, tot we net over de boomtoppen konden kijken. Ik selecteerde de sensor en zoomde in op het platform waar ik in warmtebeeld een groep mensen naar buiten zag lopen. Tijd voor de traditionele flyby. Vanaf hoogte dook ik ineens omlaag om met volle vaart vlak boven de grond uit te komen. Met zo’n 250 km/h vlogen we recht op het platform af om vervolgens vlak langs de menigte te vliegen. Veel van mijn familie en vrienden hadden nog nooit een Apache van zo dichtbij zien vliegen. Na mijn landing werden we door de brandweer ceremonieel onthaald met erebogen van water. (Detail: op de foto kun je zien hoe de rotorbladen het water in stukken hakken.) Toen ik naar buiten keek, kreeg ik ineens een brok in mijn keel. Ik zag mijn familie, vrienden en collega’s, die allemaal speciaal voor mij waren op komen dagen. Terwijl de fotografen druk aan het klikken waren kreeg ik een biertje van de commandant en werd ik op een aanhanger gezet, waar de brandweer vervolgens de waterstraal op richte. Nadat ik door mijn collega’s in de brandvijver was gegooid, zat het traditionele onthaal erop.
Na een korte douche starte de boekpresentatie. Nadat Annelies namens uitgeverij Kosmos een korte introductie had gedaan, waarin ze vertelde dat dit de meeste spectaculaire aankomst was van een auteur die zij had meegemaakt, was het grote moment daar dat ik mijn eigen boek, mijn kindje, presenteerde aan het grote publiek. Het eerste exemplaar heb ik uitgereikt aan mijn commandant, uit dankbaarheid voor de respectvolle manier waarom wij tot het lastige besluit zijn gekomen dat ik de dienstverlaat en omdat ik mede dankzij hem Defensie nog altijd een warm hart toedraag.
Voordat de borrel begon hebben we traditioneel ook nog even stil gestaan bij Richard, Ernst en René, onze collega’s die in het harnas zijn gestorven. We hebben drie bier neergezet bij hun gedenkplek en ook daar had ik weer even een brok ik mijn keer. We zullen ze nooit vergeten en op deze manier waren ze er toch bij.
Tijdens de borrel was ik druk met signeren. Dat was erg leuk om te doen. Twee vriendinnen van me stonden in een prachtig outfit mijn boeken te verkopen. Het was ook leuk om te zien dat aardig wat collega’s er een aanschaften. Verder genoot ik vooral van iedereen die er was. Ik vermoed dat ze geen idee hebben wat dat voor me betekend heeft. Ik ben mijn collega’s die vrijwillig hebben meegeholpen aan mijn dag heel dankbaar.
Als laatste draaide het weer even helemaal om mijn afscheid. Naast mijn afscheidsspeech, heeft mijn commandant een woordje tot mij gericht. Het afscheidscadeau dat ik kreeg, was een mooie lijst met daarin mijn vliegerwings, mijn gevechtsinsigne, de badges van mijn vliegoverall, mijn uitzendingen en de prachtige Apachefoto (die ook achterop mijn boek staat). Het is een prachtig aandenken aan een onvergetelijke tijd.

Wauw, wat een dag! Iedereen bedankt die hieraan heeft meegewerkt! Ik heb mijn best gedaan, maar ik ben bang dat ik het nooit echt goed in woorden kan beschrijven. Zoveel ervaringen, gedachten en gevoelens. Een ding was zeker: Ik leef!!!

Hartelijke groet,

Peter

NB: Momenteel word ik overspoeld met berichten. Dank daarvoor! Als deze achtbaan weer klaar is, hoop ik tijd te vinden om weer met aandacht te kunnen reageren. En er is nog veel meer mooi beeldmateriaal. Dat ga ik nog uitzoeken en online zetten. Heb jij ook foto's of filmpjes gemaakt, dan wil ik die graag hebben. To be continued!

“We must always welcome the end of all things. For sometimes knowing nothing lasts forever is the only way we can learn to fall in love with all the moments and all the people that are meant to take our breath away.”
R.M. Drake