Hallo allemaal,
Korte versie: Een Chinese tandarts heeft een wortelkanaalbehandeling bij me gedaan. We zijn over de helft. We hebben tegenwoordig een fatsoenlijke eetzaal, bedden en internet in de containers.
Wij zijn het alles-wordt-beter-detachement. En dat is super, want luxe went snel, maar een stapje luxer is iedere keer weer genieten. In onze periode zijn we verhuisd uit tien persoons tenten naar het containerchallet. Onze veldbedden (stretchers) met luchtbedjes zijn vervangen door bedden met matrassen. Onze sauna-eetzaal is vervangen door een ruim en goed gekoeld containergebouw. We hebben zelfs sinds vandaag internet ontvangst op onze kamers! Ik zit nu dus ook rustig op mijn eigen kamertje dit mailtje te typen. Last but not least, is de temperatuur aardig gedaald. Overdag is het nog zo’n 36 graden en ’s avonds koelt het momenteel af tot 19 graden. Dat voelt al als koud voor ons! Overdag in de brandende zon is nog steeds geen pretje, maar daarbuiten is het over het algemeen een heerlijk temperatuurtje.
Zo’n anderhalve week geleden ging er een nieuwe attractie open in het pretpark van mijn leven. Het begon met een kies die gevoelig was voor temperatuur en eindigde met zo’n erge kiespijn dat ik aan niets anders meer kon denken dan van die pijn afkomen. Normaal in Nederland trek je dan een tandarts uit zijn bed, maar hier gaan dat soort dingen iets anders. Wij Nederlanders hebben hier geen tandarts en dus zijn we aangewezen op het Chinese VN ziekenhuis in de stad. En die werken voor de VN, dus die werkten niet in het weekend. Even geduld dus… Pijnstillers hielpen niks. Koelen gelukkig wel. En dus zat ik de hele dag met een ijskoude fles water. Als de pijn opkwam, was het snel een klein slokje achterin mijn wang vasthouden tot de pijn weer minder werd. Na drie dagen kon ik dan eindelijk terecht.
Even naar de tandarts betekent hier van het kamp af. En dus ging ik naar de tandarts met een wapen, helm en scherfvest. Ik had al spookverhalen gehoord over het Chinese ziekenhuis. De Chinezen houden een stikte Ebola bescherming aan. Sommigen werden simpelweg niet geholpen omdat ze een lichaamstemperatuur van 37.5 graden hadden. Ik kon er toch niets aan veranderen, dus maakte ik me er ook niet druk over. Ik zag het wel. Ik genoot van het ritje buiten het kamp. Ik probeerde zoveel mogelijk buiten te kijken en iets mee te krijgen van de ezelkarretjes, auto’s, voetgangers, spelende kinderen, nomadententen en geiten die gewoon op de weg bleven staan. Het Chinese ziekenhuis ligt echt midden in de stad. Er wonen zelfs nog wat mensen binnen de hekken van de Chinezen. Na een grondige veiligheidscheck, mochten we naar binnen. Daar moest ik inderdaad eerst allerlei formulieren invullen die aangaven dat ik niet in Ebola gebieden was geweest en werd mijn temperatuur gemeten (36.4 graden) door iemand in z’n volledig beschermd wit pak. Alleen aan de spleetoogjes kon ik zien dat het een Chinees zustertje was.
Bij de tandarts moet ik altijd denken aan de opmerking van mijn broer. De tandarts is de ideale plek om te oefenen in het onderscheiden van pijn en lijden. Pijn is de objectieve neutrale ervaring in mijn lichaam. Lijden is mijn verzet en weerstand tegen die pijn. Vroeger als ik naar de tandarts ging, begon het lijden al vóór de daadwerkelijke pijn! Pijn is pijn en daar kan ik weinig aan doen. Ik kan wel proberen de pijn zo echt mogelijk te ervaren. Wat voel ik nou echt? Prikt het? Tintelt het? Steekt het? Is het koud of juist warm? Etc. Lijden kan ik wel wat aan doen. Mijn weerstand en mijn verzet doe ik namelijk allemaal zelf. Dat doe ik dus mijzelf aan! Oplossing? Ontspannen. Let it be. Er is wat er is. En dus is de tandarts de ideale oefening in ontspannen en loslaten wat je niet in de hand hebt. In het begin ging het me goed af. Ik voelde me relaxed en ik kon echt voelen wat er gebeurde. De tandarts probeerde uit te vinden om welke kies het precies ging, aangezien ik ondertussen in mijn hele kaak pijn had en niet meer precies durfde te zeggen om welke kies het ging. Zijn getik en gewrik deed helemaal niet zo’n pijn. Het koude water voelde alleen maar beter. Het warme water zorgde wel voor pijn. Maar ook dat ging nog goed. Ik voelde weinig weerstand. Er was gewoon pijn en dat was oké. Ik voelde wat ik voelde en was verder ontspannen. Na de verdoving was de pijn weg. Wat was dat een verademing. Heerlijk.
De volgende dag moest ik al terugkomen voor de volgende afspraak. Het gat was tijdelijk afgedicht met een soort dopje (ik mocht ook alleen met de andere kant eten) en dat werd nu eenvoudig weer verwijdert. Spoelen met een speciale vloeistof, dopje er weer op en klaar voor vandaag. Volgende week terugkomen voor de wortelkanaalbehandeling van twee uur. Volgende week??? Hoe lang ging dit hele geintje duren? Het communiceren was vrij lastig, aangezien de Chinezen vrij weinig Engels kunnen en mijn Chinees nog veel slechter is. Lang leven Google translate! De tandarts zat letterlijk met zijn smartphone op Google translate in te typen wat hij wilde zeggen. Daarna typte ik in wat ik wilde zeggen. Duurt iets langer, maar werkt wel.
Het ritje naar de Chinezen begon ik ondertussen te kennen. Nog steeds genoot ik ervan buiten het kamp te zijn. Dit keer was het voor de lange zit. En dat heb ik geweten. Ik heb 2,5 uur in de stoel gezeten. Toen hij begon met boren, kon ik weer lekker oefenen. Echt veel pijn doet boren eigenlijk niet, zolang ik geen weerstand bied. En toen raakt hij vol mijn zenuw. Auw! Ik zat rechtop in de stoel. Toch maar verdoving. Ik reageerde niet helemaal lekker op de verdoving en werd wat licht in mijn hoofd. Ik ging rustig liggen, want het werd langzaam wat zwart voor mijn ogen. De Chinezen meteen in paniek. Ik kon alles horen en al vrij snel kwam mijn beeld weer terug. Tien Chinezen om me heen, met bloeddrukmeters en een arts die mijn hart aan het beluisteren was. Super grappig. Het was niet de eerste keer dat ik slecht reageerde op verdoving, dus ik maakte me er niet druk om. Ik voelde me al weer langzaam beter en wist dat het zo over zou zijn. Ondertussen zat ik te genieten van het Chinese gekakel om me heen. En hoeveel duimpjes ik ook gaf en hoe vaak ik ook zei dat ik oké was, die arts is nog zo’n tien keer terug gekomen om me te checken. Eenmaal verdoofd is de tandarts verder gegaan. Ruim twee uur is hij bezig geweest met boren en pielen. Wat een gedoe. En ik maar oefenen met ontspannen. Na een tijdje pakte hij zijn smartphone: “you must be very tired”. Ik glimlachte. Viel eigenlijk best mee. Misschien hielp dat ontspannen wel.
Eenmaal terug op de basis was ons midtermfeest al aan de gang. We zaten letterlijk op de helft en dat wordt altijd gevierd. Eigenlijk zou ik mee doen met het sport- & spelprogramma, maar dat heb ik toch maar even overgeslagen. Toen de verdoving uitwerkte, moest ik heel snel pijnstillers regelen. De tandarts had me al gewaarschuwd dat twee a drie dagen pijn normaal zou zijn na die behandeling. Het nadeel van de hele kiespijn was dat ik niet mocht vliegen. Het voordeel was dat ik flink aan mijn boek heb kunnen werken. Het is zoals het is. Druk maken om iets wat ik niet kan veranderen, helpt me niet. Ontspannen dus en proberen te genieten ondertussen. Tijdens een van de ritjes zijn we nog even langs de rivier de Niger gereden (zie foto). Ik vind het geweldig zo nu en dan eens een stukje Mali te zien.
Hartelijke groet uit Mali!
Peter
