Hallo allemaal,
Korte versie: Het is wat rustiger en ik heb weer wat meer aan mijn boek kunnen werken. Verder ben ik erg benieuwd hoe het hier verder gaat met het conflict, aangezien we al weken een troepenopbouw zien.
Een paar dagen geleden mocht ik weer vliegen als backseater. Ik geniet van dat soort tripjes. Weinig verantwoordelijkheid en gewoon lekker sturen. Die dag werd extra interessant omdat het zo hard ging waaien dat er zoveel zand en stof de lucht in waaide dat we bijna niks meer zagen. Gelukkig hebben wij een kunstmatige horizon in de Apache en kijkt de FLIR (warmte beeld) best aardig door het stof heen.
Op een gegeven moment zat ik in een rechter bocht. Ik deed de cyclic rustig naar links, maar zag dat ik nu wegvloog van de twee hitte puntjes (de chinooks). Vervolgens zag ik dat ik volgens mijn instrumenten ondertussen in een linkerbocht zat. Zo voelde het alleen helemaal niet. Ik deed de cyclic weer rustig naar rechts en bracht de kist weer recht met de kunstmatige horizon. Voor mijn gevoel hing ik minimaal 30 graden scheef! “Mijn horizon klopt niet,” riep ik tegen mijn frontseater. Snel selecteerde ik op mijn computerschermen de instrumentenpagina. “En mijn flightpage staat ook al scheef. Er klopt iets niet!” Nog voor mijn frontseater kon antwoorden, viel het kwartje al.
Wat ik vermoedde dat er was gebeurd, was dat ik de twee warme stipjes op mijn FLIR als horizon was gaan beschouwen. Die twee waren echter niet recht opgelijnd met de echte horizon. Dit was een voorbeeld van een visual illusion en deze heet false horison. Een logisch gevolg daarvan was de leans, het gevoel dat ik scheef hing terwijl dat niet zo was. Het was een normaal verschijnsel in een bijzondere situatie. Mijn gevoel klopte niet met de werkelijkheid en mijn gevoel had het mis. Ik wist dit, maar toch moest ik echt vechten om mijn flightinstruments te blijven geloven. Ik vond het prachtig. Weer een interessante attractie in het pretpark van mijn leven.
Dit soort momenten drukken me altijd weer met mijn neus op de feiten: wij mensen hebben zo onze beperkingen. De werkelijkheid is niet altijd zoals ik denk dat ze is. Iedereen heeft een gekleurde bril. Daar kan ik wat van vinden, maar dat is gewoon zo. Wel probeer ik zoveel mogelijk met Awareness te leven, omdat ik merk dat ik daardoor een helderdere kijk op de wereld krijg. Hoe ik ook denk dat mijn beeld is, ook mijn beeld blijft gekleurd. Geloof daarom nooit zomaar alles wat ik zeg! Het is helemaal aan jou om te kiezen wat je wel en niet voor waarheid aanneemt.
In Mali is het de afgelopen tijd redelijk rustig. Er zijn wel incidenten met bijvoorbeeld mijnen, maar grote veldslagen hebben we al een tijd niet gezien hier. Of dat zo blijft, is echter maar de vraag. Wij zijn de ogen en oren van MINUSMA, zoals de minister president dat zo mooi zei. De informatie die wij verzamelen, aangevuld met de informatie die de commando’s op de grond verzamelen, laat al weken duidelijk zien dat de grote gewapende partijen (die nu nog netjes aan de onderhandelingstafel zitten) hun troepen aan het versterken zijn. De aantallen worden groter, de wapensystemen zwaarder en ze zijn zich zelfs aan het camoufleren en ingraven. Wij zien dat allemaal gebeuren en rapporteren alles tot in detail. Een vervolg actie daarop mis ik bij de VN. Ik ben heel benieuwd hoe dat verder zal gaan. De dreiging is naar elkaar, niet naar MINUSMA of naar de burgerbevolking. Misschien is dat de reden dat iedereen het hier wel prima lijkt te vinden. Soms heb ik het gevoel dat ik de enige ben die het erg vind als er straks mogelijk honderden doden vallen. Slechts enkele collega’s delen mijn mening dat we er allang tussen hadden moeten gaan staan. De meeste zijn echter van mening dat we gewoon onze taak moeten blijven uitvoeren, lees verkennen, en dat we er vooral voor moeten zorgen dat iedereen straks weer veilig naar huis kan. Wat voor vredesmacht zijn wij als we alleen maar toekijken en rapporteren? Hoe kijkt de wereld straks naar MINUSMA als wij met onze duizenden militairen er niet voor hebben kunnen zorgen dat het staakt-het-vuren gehandhaafd bleef? De wereld beseft niet dat het ongelooflijk lastig is om er daadwerkelijk tussen te gaan staan. De wereld beseft niet dat er enorm veel belangen meespelen. De wereld beseft niet dat onze commando’s zo’n beetje de enige MINUSMA militairen zijn die zoiets aandurven. En als je die ertussen zet, zitten ze vast en zijn ze kwetsbaar. En dan? Hoe lang moet je ze daar laten staan? En als de strijd losbarst, wat moeten ze dan doen? Het is een enorm ingewikkeld vraagstuk en ergens begrijp ik heel goed dat het hoofdkwartier er nog geen goed antwoord op heeft. De VN houdt het tot nu toe op politieke druk, waarbij onze informatie gebruikt wordt om de partijen te laten zien dat we weten wat er speelt. Dat is enorm belangrijk, maar ik heb zo mijn twijfels of het genoeg is. Ik voorspel dat het een kwestie van tijd is voor het hier los gaat, om wat voor stomme reden dan ook. Ik heb er in ieder geval alles aan gedaan wat binnen mijn macht ligt om mijn hogere commandanten hierop te attenderen. Helaas werkt het nu eenmaal zo in een militaire hiërarchie dat het aan de hogere commandanten is om dat wel of niet iets mee te doen. Dat heb ik niet in de hand. En iets wat ik niet in de hand heb, kan ik me druk om maken wat ik wil, maar levert me helemaal niks op. Het zij zo. Ik hoop voor de strijders en hun families dat ik er helemaal naast zit en dat er toch een langdurige vrede komt.
Helaas niet echt een rooskleurig verhaal. Ik kies er bewust voor om jullie eerlijk te vertellen hoe het zit. De gekleurde verhaaltjes hoor je wel op het nieuws.
Gelukkig kom ik de laatste tijd weer wat vaker toe aan schrijven. Het is fijn dat er geen tijdsdruk op ligt, aangezien ik straks drie maanden lang de tijd heb om te schrijven. Ik krijg een grijns van oor-tot-oor als ik voor me zien hoe ik straks in een hangmatje op een palmstrandje in Thailand lig te schrijven… Wat een heerlijk vooruitzicht!
Hartelijke groet,
Peter
