Korte versie:
Gouden tip voor productiviteit: begin de dag met dat wat je werkelijk belangrijk vindt. Mijn tweede boek begint hierdoor steeds meer vorm te krijgen. Verder heb ik een TRE-cursus gedaan, wat me een interessante kijk op de berichtgeving rond de aanslagen in Parijs heeft opgeleverd.
Uitgebreide versie:
Verandering is de wet van het leven. Logisch dus dat ook mijn schrijfplezier varieert. Soms loopt het voor geen meter en soms kan ik niet ophouden. In mijn nieuwe vrije leven heb ik geen vaste werktijden en bepaal ik zelf wat ik doe. De eerste paar weken had ik geen plan of structuur en wilde ik mij laten leiden door de flow van het leven. Gewoon doen waar ik zin in had. Een heerlijk ontspannen manier van leven, maar het begon wel te knagen omdat het niet echt productief was. En dus kwam mijn volgende boek nog niet echt uit de verf. Omdat ik graag dingen wil creëren en op die manier een bijdrage wil leveren aan de wereld, werd het tijd voor een andere aanpak.
De gouden tip kwam via mijn broer: Begin de dag met schrijven. Besteed je meest vruchtbare- en productieve tijd aan dat wat het belangrijkste voor je is. Tot dat moment zette ik ’s ochtends na het ontbijt meestal mijn laptop aan en zag ik nieuwe e-mails binnenkomen. Ik ging dan lezen, beantwoorden, dingen opzoeken, etc. Reactief rolde ik van het een in het ander, zonder echt bezig te zijn met wat ik die dag werkelijk wilde doen. Tegenwoordig begin ik direct met werken aan mijn nieuwe boek. Hiermee creëer ik de condities waaruit mijn boek kan ontstaan. Omdat het een factie-boek wordt (mix van facts en fictie), kan ik mijn fantasie enorme vrijheid geven. Dat maakt mij regelmatig weer kinderlijk enthousiast. Het plot en de hoofdpersonen beginnen steeds meer vorm te krijgen. Voor ik het weet moet ik mezelf dwingen om toch even een pauze in te lassen voor eten. Aan het eind van de dag bekijk ik dan nog even mijn mailtjes en ga vooral nog even lekker ontspannen.
Natuurlijk werkt het niet altijd zo. Soms komt er niks en dan blijf ik niet stug achter mijn laptop zitten. En soms heb ik ’s avonds ineens een ingeving en ga ik vol enthousiasme aan de slag tot mijn ogen dicht beginnen te vallen. Ook goed. Mijn nieuwe structuur is mijn richtlijn en houvast, niet mijn gevangenis.
Afgelopen weekend heb ik een TRE-cursus gedaan. Dit staat voor Tension & Trauma Release Exercises. Wanneer een mens wordt geconfronteerd met een gevaarlijk situatie, zijn er een aantal primaire reacties mogelijk: De welbekende flight, fight or freeze (vluchten, vechten of bevriezen). De stress en spanning die daarbij ontstaan worden in de natuur middels trillen verwerkt. Een antilope die achterna wordt gezeten door een leeuw en weet te ontsnappen, staat nog een tijdje te beven. Een uur later staat het beestje weer te grazen alsof er nooit iets is gebeurd.
Wij mensen verschillen van deze dieren door onze neocortex. Super nuttig dat wij conceptueel kunnen denken, want daardoor zijn wij nu het dominante ras op deze planeet. Helaas heeft het ook nadelen. Allereerst kunnen wij mensen de flight/fight/freeze-reactie niet alleen krijgen op daadwerkelijk gevaar (bv. leeuw), maar ook als we bijvoorbeeld het podium op moeten. Het grootste probleem is echter dat we het natuurlijke verwerkingsmechanisme (trillen) vaak onderdrukken. Dit is vergelijkbaar met hoe veel mensen emoties onderdrukken, terwijl dat onze natuurlijke manier is om gevoelens te verwerken. De onverwerkte spanning van stress wordt in het lichaam opgeslagen en kan zorgen voor o.a. rugklachten, nekklachten en tandenknarsen.
TRE is een simpele oefening die het lichaam in een eigen trillen kan brengen. Ik vond het echt bizar om te ervaren hoe mijn eigen lichaam heftig lag te schudden, zonder dat ik er moeite voor moest doen. Sterker nog, als ik het zou proberen na te doen, zou ik het niet eens kunnen! Het komt echt uit het lichaam zelf. Het mooie is dat iemand de oefening kan leren. Er is dus geen langdurig behandeltraject met een dure therapeut nodig. Na een paar begeleide sessies weet je zelf hoe het moet en weet je wat belangrijk is om op te letten. Je kan het dan gewoon thuis zelf doen.
Wat mij raakte in de uitgebreide theorie die wij in de driedaagse cursus hebben gehad, was “vicarious trauma”, oftewel plaatsvervangend trauma. Iedereen snapt dat als je een bomaanslag hebt overleefd, je daar spanning of zelfs een trauma aan overhoudt. Dat is een natuurlijke menselijke reactie. Waar ik niet bij stil stond, is dat mensen die de verhalen horen en de beelden zien, er ook spanning en een trauma aan over kunnen houden. Het raakte mij vooral i.v.m. de aanslagen in Parijs. Ik had al moeite met sommige media die de angst aanwakkerden, maar nu zie ik pas echt in wat het effect daarvan is! Begrijp me niet verkeerd. De aanslagen waren verschrikkelijk voor iedereen die er direct bij betrokken is geweest. Natuurlijk ben ik ook een minuut stil geweest uit respect voor de slachtoffers en hoop ik dat alle betrokkenen de hulp krijgen die ze nodig hebben. Wat ik probeer duidelijk te maken, is dat ik me zorgen maak over het effect van angst aanwakkerende media. Dit creëert plaatsvervangende spanning en soms zelfs trauma en maakt de gevolgen van zo’n aanslag dus nog veel erger. Alsof we een brand proberen te blussen met benzine.
Zijstap: Ook hier ben ik ervan overtuigd dat de media het niet doen uit kwaadwillendheid. Het is een mooi staaltje oogklepdenken. Vanuit hun wereldje gezien is het heel logisch wat ze doen. Media moeten kijkcijfers genereren en wat levert nou betere kijkcijfers op dat shockerende rapportages?
De harde waarheid is dat de aanslagen een logisch gevolg zijn van wat er momenteel gebeurd in de wereld. Ook dat is namelijk een wet van het leven. Alles wat er gebeurt is logisch verklaarbaar als je kijkt naar de condities waaruit het is ontstaan. Dat is een universele levenswet. De normale Westerse aanpak van een probleem is vaak het symptoom bestrijden, lees bommen gooien. Dit is helaas noodzakelijk en ik heb groot respect voor de mannen en vrouwen die dat met gevaar voor eigen leven voor ons doen. Echter, alleen bommen gooien, is niet de oplossing. Als we het probleem echt aan willen pakken, moeten we het bij de wortel aanpakken. Als we de condities niet veranderen waaruit dit kwaad ontstaat, zal het blijven komen. En dat is voor niemand uit te leggen, al helemaal niet voor de mannen en vrouwen die nu strijden tegen IS.
Wat zijn die condities? Peter Knoope, oud directeur van het Internationaal Centrum voor Contra-terrorisme (ICC), gaf aan dat vijf miljard (!) mensen anti-westers zijn. Dat varieert van IS fanatiekelingen tot mensen die ons selectieve globaliseringsbeleid afkeuren tot mensen die nog boos zijn om wat hun voorouders zijn aangedaan (kolonialisme e.d.). Knoope geeft in een artikel in Vrij Nederland aan dat als we echt iets willen doen tegen terrorisme, we de voedingsbodem moeten aanpakken.
Als we echt willen dat IS verdwijnt, moeten we onze aanpak radicaal veranderen. We moeten we bereid zijn om ons in te leven in verschillende wereldbeelden en op die manier te leren begrijpen waar die voedingsbodem uit ontstaat. We moeten onderzoeken welke condities de ellende in de wereld creëren en wat wij eraan kunnen doen om dat te verminderen. Daarnaast moeten we onderzoeken hoe we een bijdrage kunnen leveren aan positievere condities waar iedereen beter van wordt. De allerbelangrijkste stap om dat te kunnen doen, is onze gekleurde Westerse-bril afzetten.
'You cannot solve a problem on the same level of consciousness that created the problem.'
Carl Jung
