Blog 14: Koude kikkerlandje

Verder heb ik deze week mijn dierbaren bezocht en was ik bezig met de voorbereidingen voor mijn reis. Vandaag vlieg ik naar Thailand! 🙂

 

Uitgebreide versie: Halverwege mijn uitzending heb ik in een algemene mail verteld over de troepenopbouw die wij al wekenlang zagen bij Anefis en Tabankort. Ik gaf toen al aan dat het een kwestie van tijd was voor het er een keer los zou gaan. Aan het eind van mijn uitzending heb ik verteld over een gewapende groepering (Gatia) die het vredesproces aan het frustreren was en dat wij daar niets aan mochten doen. Ik heb mijn uiterste best gedaan om minusma wakker te schudden. Helaas tevergeefs. Het was een kwestie van tijd voor de MNLA (Touareq rebellen) dit niet meer zou pikken.

Op 20 januari was de maat vol voor de Touareq rebellen, die zich al die tijd keurig aan het staat-het-vuren hielden en waar de VN een goede verstandhouding mee had. Ze hebben de aanval ingezet bij Anefis-Tabankort. Iets wat ik helemaal begrijp. Als de VN keer op keer niets deed, moesten ze wel zelf ingrijpen. Het treurige is dat er tijdens die aanval VN militairen in gevaar waren door de aanvallen van de MNLA. De Nederlandse Apaches waren dus genoodzaakt om hun VN collega’s te hulp te schieten (letterlijk) en dat hebben ze dus ook gedaan. Natuurlijk hebben ze dat met succes gedaan.

Misschien is dit wel een prachtig voorbeeld van “we won the battle, but lost the war”. Feit is dat de MNLA natuurlijk woedend is en alle samenwerking met de VN heeft opgezegd. De volgende dag heeft de VN door protesten het vliegveld bij Kidal los moeten laten. Een vliegveld dat veelvuldig werd gebruikt door de VN. En het is maar de vraag hoe het verder zal gaan. Ik hoop echt dat dit met een sisser zal aflopen. Ik heb in ieder geval veel inspiratie voor een spannend volgend (factie) boek.

Het is belangrijk om te beseffen dat het een ongelooflijk ingewikkeld conflict is in Mali. De gemiddelde Nederlandse burger weet er heel weinig vanaf. Ik ben er geweest en kreeg dagelijks updates over wat er speelde. Toch weet ook ik niet alles. Er zijn ongetwijfeld nog veel meer belangen die meespelen. Misschien is wat er nu gebeurt wel het beste voor iedereen. En misschien ook niet. Zal iemand er ooit achter komen?

 

Afgelopen donderdag had ik een gesprek met mijn commandant op vliegbasis Gilze-Rijen. Ik heb persoonlijk kunnen toelichten hoe ik de situatie zie. Hij begreep dat ik niet meer wilde werken voor MINUSMA. Hij zag echter maar één logisch gevolg: de dienst uit. Ik heb aangegeven dat ik een instructeurs functie in Amerika ook zie als optie. Er zijn nog geen knopen doorgehakt. De komende drie maanden ga ik eerst even lekker reizen en alles laten bezinken.

De situatie doet veel met me. Ik heb het idee dat een groot deel van defensie niks geeft om wat er in Mali gebeurt en dat ze een kritische militair liever kwijt dan rijk zijn. Ik heb contact gezocht met de vakbond. Zij gaan proberen het probleem op hoog niveau aan te kaarten. Ik ga alles vooral even proberen los te laten. De situatie daar is nu zoals die is. Punt.

Mocht ik inderdaad over drie maanden besluiten de dienst te verlaten, dan gaat er ook een ongelooflijk interessante wereld voor me open. Misschien ga ik in het buitenland van vliegbaantje naar vliegbaantje reizen. Misschien zoek ik een spotgoedkoop plekje en stort ik me helemaal op schrijven en lezingen geven. Misschien ga ik wel studeren. Misschien wordt het wel heel iets anders. When nothing is sure, anything is possible!

 

Het was heerlijk om weer even in Nederland te zijn, maar ook erg koud! Aangezien er een collega in mijn huisje zit en mijn broer in mijn auto rijdt, heb ik een weekje rondgezworven met de trein. Mijn “thuis” was bij mijn ouders. Goed om na jaren lang autorijden weer eens met openbaar vervoer te reizen. En alles heeft zijn voor- en nadelen. Soms had ik ruim de tijd om mijn nieuwe laptopje te ontdekken. Deze mail heb ik ook in de trein gemaakt. Met het OV ben ik langs mijn zussen en broer, mijn vriend(inn)en, het Thais Consulaat (visum) en de buitensportwinkel geweest. In die laatste heb ik me verbaasd over de slimme reisspulletjes die tegenwoordig bestaan. Ik heb geprobeerd zo min mogelijk mee te nemen. Mijn tas weegt slechts 7 Kg. Qua gewicht had hij als handbagage mee gemogen.

Afgelopen zaterdag hadden we spontaan de hele familie bij elkaar, inclusief Lucas, met een leeftijd van vier maanden de jongste telg in onze familie. Ook was het de eerste keer dat ik de nieuwe vriendin van mijn broer ontmoette. Omdat wij veel reizen, is het zeldzaam dat we allemaal bij elkaar zijn. Op dat soort momenten besef ik me weer hoe belangrijk mijn dierbaren voor me zijn.

 

Op dit moment heb ik eerst iets prachtigs om naar uit te kijken. Drie maanden weg. Drie maanden geen plannen. Drie maanden doen wat in me opkomt. Drie maanden helemaal authentiek mezelf zijn. Drie maanden volledige vrijheid. Gewapend met een minilaptopje (om mijn boek af te schrijven) en een halve uitzendtoelage aan reisspullen, ben ik er helemaal klaar voor. Ik krijg al een dikke grijns op mijn gezicht als ik eraan denk! 🙂

 

Ook vanuit Thailand zal ik zo nu en dan algemene mailtjes versturen. Het kan echter ook zijn dat jullie voor een paar weken niets van me horen. Belangrijk om te onthouden: geen bericht = goed bericht!!!

 

Hartelijke groet,

 

Peter